In “het seizoen” is het voor mij gemiddeld om vier klassieke concerten per week mee te maken (als uitvoerder, publiek, of koffiezetter in de pauze). Als je dat tegen mensen zegt gaan ze vaak al snel Bepaalde Conclusies trekken. Iets met geitewollensokken en zo.
Wat ik trouwens echt niet snap, want serieus, weet je hoe warm het meestal is op zo’n podium?
Maar goed. Ik realiseerde me vandaag, voor de zoveelste keer, dat ik mijn eigen leven doodnormaal vind. Maar als ik van die mensen hoor die kunnen nootschieten (twee seconden muziek horen en dan weten welk stuk het is), dan denk ik, wat een geitewollensokken! Diep respect, dat zeker. Maar als je dat kan, dan moet je verder natuurlijk wel heel saai zijn. Want je hebt naast al dat muziek luisteren vast geen tijd om ook een persoonlijkheid te ontwikkelen. Toch?
Juistem. Misschien moet ik ook eens omkijken en zien met wie ik in een hokje zit, in plaats van alleen maar met m’n voeten over de rand bungelen en naar buiten zwaaien.
(Overigens heb ikzelf overduidelijk een persoonlijkheid, want ik draag rare t-shirts onder m’n pak. Gelukkig is persoonlijkheid tegenwoordig gewoon in 5-packs te bestellen, anders zou ik ook niet weten wat ik moest doen.)
Ik kijk naar m’n sokken, ‘t zijn normale zwarte sokken. Naadloze sokken, dat wel weer, maar dat is gewoon vrij handig om blaren preventief te voorkomen. Heb een keer op vakantie blaren gehad van verkeerde sokken en om dan nog stukken te gaan lopen op een combinatie van sokken met schoenen is geen pretje. Gelukkig had ik nog wat sandalen bij me, maar om nu de kroeg in te duiken met sandalen aan is ook zo jammer. Laat staan een discotheek, je wordt geweigerd.
Maar om op het punt terug te komen, je suggereert dat ik een geitewollensokkendrager ben, dit is dus niet het geval: ik draag zwarte naadloze sokken. Doordat een persoon hetgeen wat hij hoort kan vergelijken met een gegevensbank van, dan doe ik een wilde gok, 10.000 nummers duidt het op een vorm van intelligentie. Voor de één is dit doodnormaal, voor de ander is dit blijkbaar een vreemde eigenschap dat er op duidt, dat er veel tijd besteed moet worden aan nummers stampen.
Dit nummers stampen gebeurt in wezen wel. Je hoort een nummer, bijvoorbeeld op de radio, en om een mogelijkheid te hebben om het een keer vaker te kunnen horen, zoek je op wie de artiest is en wat de titel is. Dit is eigenlijk hetzelfde als je doet, als je woorden moet stampen voor bijvoorbeeld Frans. Je blindeert het antwoord en door dat te herhalen ken je de het antwoord van lieverlee. Dit gebeurt ook bij mensen die kunnen “nootschietenâ€, de interesse komt uit de nood om het weer te kunnen luisteren en mogelijk die ervaring te kunnen delen met anderen. Als je niet weet waar je naar moet zoeken, dan zul je het zeer moeilijk vinden.
Ik, als zwartenaadlozesokkendrager, kan, denk ik, vermelden dat ik enige vorm van persoonlijkheid heb. Door de openheid van het kennen van de grote hoeveelheid nummers en daarvan de titel en uitvoerend artiest te kunnen delen, toon ik aan dat ik tenminste enige vorm van persoonlijkheid heb.
Denk dat voor mijn sokkenassociatie het wel relevant is dat nootschieten een spelletje met klassieke muziek is. Dus is het niet echt van toepassnig op jouw sokken. (Voor mensen die het met pop kunnen denk ik eerder aan sportsokken, en dan hopelijk zwarte natuurlijk.)