Eerst even dit:
In de komende posts ga ik u ervan proberen te overtuigen dat kennis van de vorm en inhoud van de natuurwetenschappen, en dan met name de astronomie, fysica en biologie, volslagen noodzakelijk is voor de maatschappij in het algemeen en uw persoonlijke vervulling en levenschgeluk in het bijzonder.
Logische conclusie zou dan zijn dat ik ook vind dat die vervulling en dat levensgeluk niet te verkrijgen zijn zonder kennis van etcetera. Met daarbij impliciet dat ik die kennis heb en u (misschien) niet (deze stukjes worden voornamelijk gelezen door mijn sociale omgeving, en die ziet er statistisch wat anders uit dan de algemene bevolking, natuurlijk).
Met andere woorden: ik zou iets zeggen van “als je X doet ben je beterder, en overigens, ik ben X – dus…” maar dat bedoel ik niet (eerlijk!). Ik zou het reuze leuk vinden als er wat meer mensen op mij zouden lijken (als we het toch over levensgeluk hebben, hoe voelt dat nou, een lange broek kunnen kopen bij de V&D?) maar dat is niet het idee van deze exercitie: ten eerste weet ik bijzonder weinig (dat verberg ik door bijzonder veel te praten over dat weinige ;) ), ten tweede is er een grote kans dat u beter bent in betadingen dan ik in alfadingen, en zou ik er, afgezet tegen de populatie, dus dommer op worden. Dat lijkt me een goede ontwikkeling.
Ik wil ook niet zeggen dat beta belangrijker is dan alfa en gamma. WEL dat we aan het leren van alfa en gamma veel meer doen – expliciet, dan. Impliciet doen we een hoop. Een baby in de wieg ligt al wetenschap te bedrijven, dat zie je gebeuren: gezwaai met armpjes, en dan die blik van “okee, dus als ik -dit- doe in m’n hoofd gebeurt er -dit- met m’n lijf”. Wij onderbreken dit empirisch proces en gaan verhaaltjes lopen vertellen. Is ook belangrijk. Maar we hebben op beta-gebied nogal een inhaalslag te maken. En daar gaat deze serie over.
Tenslotte! Mocht u zichzelf als alfa identificeren, en vinden dat er een paar dingen zijn die ik door mijn onfortuinlijk betaschap (ik was er zo een die op de basisschool al duidelijk niet meer te redden was) ben misgelopen, vertel het! En dan zal ik het gaan leren ook. Beloofd. Het leukste idee krijgt een geheel verzorgde spoedcursus speciale relavititeitstheorie op een servetje bij de LaPlace.
Het waarderen van abstracte kunst zoals van Mondriaan is een zaak die zowel alfa’s en bèta’s beter maakt en bevestigd in hun voorkeur: als de top van een driehoek, met in de onderste hoeken alfa & bèta.
Ja! Ik heb abstracte kunst als genre (bij gebrek aan beter woord) leren waarderen door een kinderboek (toen ik 25 was…) Marein weet vast welke.
Overigens denk ik dat de alfa-beta-benamingen een beetje problematisch zijn en het te verleidelijk maken om jezelf in een hokje te stoppen. Ik kom langzaam uit mijn beta-hokje. Misschien lost dat zichzelf op als we straks allemaal een beetje kunnen rekenen aan het universum.
Ik ben trouwens zeer benieuwd wat jij als essentiële kennis beschouwd :)
Ha,ha, die prijs heb ik al binnen!