Op zaterdag rolde ik op tijd voor het ontbijt (8.00, dus een comfortabele 9.00 Nederlandse tijd) het stapelbed uit. Ik had om 13u afgesproken met mijn vriend David en bracht de tijd daarvoor door met door de buurt zwerven tot het British Museum open ging. Je kunt makkelijk een week rondlopen in het British Museum, maar na de dag ervoor opgevouwen in een trein te hebben doorgebracht dachten mijn gewrichten daar iets anders over, dus ik beperkte me tot de verplichte nummers (Steen van Rosetta en zo) en mijn persoonlijke liefhebberijen (het Pantheon en de oude wetenschappelijke instrumenten).
Ik ontmoette David, die me meenam naar een vegetarisch restaurant waar hij regelmatig komt (hij leest geen Nederlands maar zou graag vast genoteerd zien dat hij verder niet aan die gekkigheid doet en alleen maar rauw rood vlees eet) met een heerlijk buffet en veel exotische sapjes (mijn favoriet was iets met appel en peper). Ondertussen ken ik in het centrum van Londen meer vegetarische restaurants dan in heel Nederland.
We hobbelden wat door de stad voor de ware zaterdagmiddagervaring, waarbij ik zowaar iets kon kopen, want Engeland is een beschaafd land en heeft dus filialen van Long Tall Sally, waar 80% van mijn kleding vandaan komt (normaal bestel ik bij hen via het internet).
David zette zich op het bankje voor manvolk, slaakte keurig traditioneel wat zuchten, en droeg de aankopen, waarna we alle verkregen normaliteitspunten weer het raam uitgooiden door naar de Captain America-film te gaan. Je kunt ook niet van een IT-er en een natuurkundemeisje verwachten dat ze vijf uur over straat kunnen zonder in nerdheid te vervallen. Geweldige film trouwens, al kreeg ik er wel jeuk aan m’n neus van (geleerde les: alles is makkelijker als je een volstrekt ondoordringbaar schild hebt dat ook selectief omgaat met de wet van behoud van impuls).
Tenslotte aten we bij Saf, een absolute aanrader als je vega bent en/of van apart eten houdt. Ze hebben een klein kasje op de binnenplaats waar hun eigen kruiden groeien! Het was ook gezellig met David’s flatgenote, die middeleeuwse geschiedenis heeft gestudeerd en ook in een kerkkoor zingt. En van chocola houdt. We hadden dus wel genoeg om over te praten.
De dag werd in traditionele jeugdherberg-stijl afgesloten: ik moest van kamer wisselen omdat er een groep kwam (dat wist ik van tevoren), en werd om vijf uur ‘s ochtends aan m’n enkel getrokken omdat het bed dat ze voor me opgemaakt hadden al bezet bleek te zijn (dat wist ik niet van tevoren). Het was snel opgelost, maar best vervelend voor de eigenaar van het bed, en ik was zondag ook niet op m’n fruitigst. Maar kan wel zeggen dat ik de nacht heb doorgebracht in het bed van een knappe Italiaanse man, dat is ook weer wat.