De vertegenwoordigersspagaat

Vanavond mocht ik voor het eerst sinds april (congres niet meegerekend) weer eens lekker mijn mond houden op een ledenvergadering. Het betrof namelijk een bijeenkomst van GroenLinks provincie Utrecht. Die hebben een eigen bestuur om zich overal zorgen over te maken. Het begon gelijk stevig, want onze grote roerganger Bram was aanwezig om met ons te praten, en wie GroenLinksers kent weet dan dat er welzeker ook gepraat gaat worden.

Het toffe van GroenLinksers is dat er echt een zeer hoge goed idee/onzin-ratio uitkomt. Ik ben persoonlijk wel een beetje uitgereflecteerd wat het afgelopen jaar betreft, maar Bram wist goed samen te vatten wat er leeft in de partij en bij de kiezers, en de aanwezigen hadden daar doorgaans mooie, oprechte kanttekeningen bij.

Het is duidelijk dat een groot deel van de huidige malaise komt doordat leden zich genegeerd voelden. Dat gevoel was terecht. Er werd inderdaad van alles buiten de leden om besloten, en daarbij werd niet goed ingeschat wat de leden zouden vinden. Het staat volkomen buiten kijf dat dit beter moet.

Alleen is het mij een raadsel hoe dit zou moeten, want de leden (en hier reken ik mezelf ook toe) gedragen zich volledig schizofreen.

“Waarom besloot ‘de partijtop’ over het weggaan van Jolande,” sippen wij, “waarom zijn de leden hier niet in gehoord?” En twintig seconden later: “Waarom is de fractie niet achter haar blijven staan toen haar positie ter discussie kwam?”

Dit zijn allebei gerechtvaardigde sentimenten. De leden van de partij horen te beslissen of de partijleider mag blijven, niemand anders. En natuurlijk willen we dat de fractie een gesloten front presenteert en er samen voor gaat. Anders heeft het totaal geen zin om onder één vlag in de Kamer te zitten.

Iedereen weet dat er interne discussies zijn, dat is overal zo (mijn hobby: bestuursstandpunten voor de ALV verdedigen waar ik het persoonlijk hartstochtelijk mee oneens ben). Maar we realiseren ons ook dat we voor de buitenwacht één boodschap moeten hebben. En eigenlijk willen we dat zelf ook horen. Rozengeur, maneschijn, waardering en respect en niets anders. We willen dat het goed gaat en de harde werkers beloond worden.

Probleem is echter dat als je als ledenvergadering wilt beoordelen of iemand in welke functie dan ook functioneert je je zult moeten laten informeren door de mensen die er bij waren. En dan hoor je misschien dingen die je liever niet wilt horen. Dat is het grote probleem voor de controleurs in een vereniging. Al helemaal bij GroenLinks, waar de overweldigende meerderheid van de leden zo verrekte menslievend, oprecht en principieel is.

“Zo ga je niet met je mensen om,” zei een van onze actieve leden zeer terecht, over zowel onze partijleider als partijvoorzitter, beide roemloos afgeserveerd. Maar enthousiast volhouden dat alles goed gaat en het congres in het donker laten kan ook niet. We kunnen óf zelf een gefundeerde mening vormen, óf van onze bestuurders en politici vragen een collectieve visie te presenteren. Alleen vragen we het allebei. Dat is de gespleten persoonlijkheid van de ledenvergadering, en de spagaat waar we onze vertegenwoordigers in duwen.

Ik wens het komende landelijke bestuur heel veel succes. En ik ben blij dat ik er niet in zit :)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.