Als ik deze weken twee uur per dag code schrijf is het veel.
Dat is ingewikkeld, want ik had ooit bedacht dat ik code schrijven superleuk vind en het wel erg tof zou zijn als ik iemand over kon halen om me dat de hele dag te laten doen en me daar dan ook geld voor te geven. Dat was gelukt. Hoera! Blije Anna.
Na een tijdje begon ik in meer dan de helft van de gevallen het gevoel te ontwikkelen dat ik enigszins wist waar ik mee bezig was, en toen kreeg ik een groepje fijne collega’s om aan te vertellen waar we mee bezig zijn.
(Ik heb aan m’n teamleider geprobeerd uit te leggen dat hoogstens 1 per 9 maanden toch meer een normaal tempo is, daar was hij niet van onder de indruk.)
Wat heel tof is want het zijn leuke collega’s en ik hoef de saaie dingen niet meer te doen we zijn met z’n allen mooie projecten aan het bouwen. En iets goed uitleggen is minstens zo moeilijk als het uitprogrammeren. En iedereen heeft er begrip voor dat ik nog maar net kom kijken, op het whoa-ik-was-toch-de-junior-hier-waar-komen-al-die-mensen-vandaan-vlak.
Dus het is leuk!
Maar als ik dan ‘s ochtends voordat de rest er is het rijtje bugs op mijn naam aan het platstampen ben denk ik toch… wat is het tof om code te schrijven. En daar geld voor te krijgen.