Het leuke van een fiets meezeulen in de trein is dat je altijd aanspraak hebt (het niet-leuke is dat je een fiets moet meezeulen in de trein).
Vandaag hadden meneer en ik onze fietsen mee in de trein omdat we vroeg ergens met fiets en al wilden zijn – te vroeg om fietsend naar ergens te gaan. Al snel hadden we aanspraak met een dame van onze leeftijd die er niet over uit kon dat ook ‘normale’ mensen met ‘normale’ fietsen leuke dingen op wielen schijnen te doen.
Met ‘normale’ mensen leek ze te bedoelen: niet ingebakerd in fluoriscerend lycra. En ‘normale’ fietsen waren voor haar niet-racefietsen.
Onze reisgenote (want dat werd ze natuurlijk direct) leek nogal veel mensen in haar omgeving te hebben die vinden dat je achterwerk pas een zadel mag beroeren als je van 150 meter afstand het massapercentage carbon in een fiets kunt inschatten op drie cijfers achter de komma. Of zoiets.
Gelukkig zijn meneer en ik volslaaaaaagen immuun voor sociale normen, kuch, en fietsen wij lekker naar onze eigen zin (we hebben onze reisgenote maar niet verteld dat we vandaag geen helm ophadden omdat ons haar daar stom van gaat zitten).
Hoe word je een eigen-zin-fietser?
Hetzelfde als je andere dingen wordt:
- bedenk wat je wilt worden
- bedenk het allerkleinste stapje in de goede richting
- zet dat stapje en blijf dat doen tot het gewoon is
- ga terug naar punt 2
En zo fietsten wij vorige week ineens de Eifel over. Kan (bijna) iedereen. Zonder carbon en met alleen zoveel lycra als je leuk vindt. Succes ermee.