De dood zit op de trap in mijn huis een beetje voor zich uit te fluiten. Hij is er niet voor mij, maar dat maakt niet uit. Er is genoeg voor ons allemaal.
Hij is een attente gast: hij zit naast me in de trein, kijkt mee wat ik lees en geeft af en toe een kneepje in mijn schouder. Bij anderen is hij een etter die driemaal per uur het tapijt onder hun voeten uitrukt, dus ik kom er prima vanaf. En je zou soms bijna vergeten dat hij met name met zijn core business bezig is.
Net zoals rouw heeft ook zorgen voor rouwenden zijn vijf stadia. Die zijn: wifi- en telefoonverbindingen opzetten, mokken thee in handen drukken, praten over dingen die niet te zeggen zijn, opnieuw thee zetten en symbolen zoeken. Zo slaapt mijn moeder vannacht met mijn afgestofte oude teddybeer. Morgen komt haar man ook, die is zelf een symbool, dat scheelt.
Het oplossen in het niets van iemand die er voor zover wij weten altijd is geweest blijft theoretisch onmogelijk. We gaan het meemaken.