Kijkvoer: Winners

Mijn handen zijn niet zo mooi. Ten eerste ben ik een nagelbijter, ten tweede zitten er een paar knokkels scheef sinds ik een ontstekingsepisode had op mijn 23ste, en om het af te maken zitten mijn handpalmen en vingers onder de blaren en het eelt en de knokkels van mijn rechterhand onder de krassen en littekens. Want ik roei.

Ik ben behoorlijk skinny, maar ik kan geen skinny jeans aan. Die krijg ik niet over m’n dijen. Want ik roei.

Over die dijen gesproken, zelfs eind februari vertonen die nog een haarscherpe overgang van extreem wit naar behoorlijk wit, op de hoogte waar mijn roeipakjes ophouden. Wat betekent dat ik er altijd hilarisch uit zal zien in een badpak. Want ik roei.

Zelfs als amateursporter (en goeie hemel, wat ama ik van roeien) ontkom je niet aan het doen van concessies aan sommige definities van vrouwelijkheid. Zoals het zijn van een teer poppetje met dijen die elkaar nergens aanraken (wtf) met een kleuring alsof je normaal alleen naakt buiten komt (nogmaals, wtf) en handen die eruitzien alsof je leven uitsluitend bestaat uit hapjes nemen van een tros druiven die door een aantrekkelijke kerel op de goede hoogte wordt gehouden (bel me).

En dan ben ik nog wit en Nederlands en met een baan waarmee ik de rekeningen kan betalen en ‘s avonds op de bank een beetje aan m’n handeelt kan zitten pulken en filmpjes kijken op het internet.

Het is niet alsof ik les geef aan de universiteit, een kind heb en voor het dilemma sta dat lichaamsbedekkende badpakken zijn afgeschaft terwijl ik net had besloten om hijab te gaan dragen uit dankbaarheid voor mijn succes in de modderfokkende pentathlon (alleen al het overleven van een pentathlon is m.i. een schier bovenmenselijke prestatie).

Of dat mijn oude trainingslokatie met kakkerlakken en al elk jaar overstroomt maar ik toch maar een medaille scoor op de Commonwealth Games en nu mijn hele provincie op mij rekent om ons voor het eerst echt op de kaart te zetten.

Of ik polio had en in een bergdorp woonde en dacht dat ik nooit vrienden zou hebben en alleen maar mijn ouders tot last zou zijn tot iemand me een keer een zwembad in flikkerde (snif).

Klik onderaan de BBC-site verder voor nog drie filmpjes van prachtige vrouwen! En wat opvalt is dat er geen diva te bekennen is. Alle zes: ik wil dit doen voor mijn familie. Ik wil dit doen voor mijn kinderen. Ik moet beter zijn dan de beste want anders onthoudt niemand dat iemand als ik dit kon. Of juist: ik hoef niet de beste te zijn, ik hoef alleen maar een klein zwart meisje te laten zien dat iemand als zij dit kan, en misschien wordt zij wel de beste. Eet dat, Sven Kramer.

Ze maken me trots om een sportende vrouw te zijn.