Ik wil graag duurzaam leven. Dat vind ik belangrijk.
Helaas is ‘duurzaam’ een rotterm die ook nog eens op allerlei manieren ingevuld kan worden. Daardoor is het nog niet zo makkelijk om uit te vinden wat nou de beste manier van doen is.
(Nog los van het feit dat ik niet altijd wil optimaliseren op duurzaamheid, en daarom ‘gewone’ kleren draag in plaats van mij te wikkelen in de krant van afgelopen zaterdag.)
Soms is de ecozonnestraalquinoahippie-manier niet de duurzame manier. Neem bijvoorbeeld brood. Wij bakken ons brood zelf, van biologisch meel van de molen in de buurt. Tien geitenwollen punten, zou je denken, maar dat is niet zo. Met het elke keer voorverwarmen van onze oven verstoken we veel meer dan in een geoptimaliseerd industrieel proces nodig is voor een brood.
Wat kost meer CO2, tomaten in de zon in Italië laten groeien, inblikken en hierheen rijden, of in een verwarmde kas in Nederland laten groeien? Het gaat in elk geval minder schelen dan je misschien dacht.
Nu is daar wel het een en ander op te bedenken. Via Rechtstreex koken we behoorlijk met de seizoenen mee. Dat scheelt. De hele winter kool, dat is wel heel veel kool. Maar we komen een eind.
Los van het seizoenengedoe echter, is Rechtstreex wel zo duurzaam? Want er rijden nog steeds vrachtwagentjes rond, en vast minder efficiënt dan bij grotere bedrijven (schaalvergroting in de logistiek spaart geld want spaart peut dus spaart uitstoot). Dan kan ik beter naar de nog groenere coöperatie, want die halen het met de bakfiets. Maar ja… die zit aan de andere kant van de stad.
Dan weten jullie dat, als straks de zilte zee Leidsche Rijn bereikt: dat was omdat Anna niet een stukje verder wilde fietsen voor haar wortels.
Je kunt het ook niet winnen, eigenlijk. Maar die kool is best lekker.