2016 was op wereldschaal nogal rottig, op het klimaatakkoord in Parijs na, maar persoonlijk was het eigenlijk een heel leuk jaar. Zo heb ik disproportioneel veel supergave boeken gelezen. Twee daarvan kwamen zelfs uit in 2016, nu voel ik me helemaal edgy.
Ik weet niet of het ‘goede’ boeken zijn. Ik vond ze gewoon heel erg tof. Drie ervan waren werkelijk onlegwegbaar tot aan het punt dat ik ongeduldig werd aan het eind van mijn werkdag, om maar naar huis en naar mijn boek te kunnen. Dat had ik al een tijdje niet meegemaakt.
(En ze zijn allemaal in het Engels, maar als ik een top 6 zou maken zou ‘Muidhond’ er misschien bijzitten.)
Een stel op leeftijd in het Brittannië van kort na de Romeinen en koning Arthur gaat op pad om hun zoon te zoeken, want ze herinneren zich vaagjes dat ze er een hadden. Het is een allegorie, en als je dat soort dingen leuk vindt wil je verder waarschijnlijk niets weten (als je wel meer wil weten staat hierboven een handig linkje).
Er zijn van die boeken die iets toevoegen aan je beeld van hoe je als persoon in de wereld staat en dit is er zo eentje. Het gaat over oorlog, dat wist ik niet van tevoren. Ik dacht dat het gewoon over mensen ging die graag over sociologie praten met een glas wijn erbij. Maar ook die mensen kunnen terechtkomen in ellende en hongersnood en nog meer ellende, en als iemand die graag over sociologie praat met eventueel een glas wijn is dat heel indrukwekkend.
Na het zoveelste boek over een jongen die weer van alles (niets) meemaakt en daar allemaal Gevoelens en Gedachten (niets) over heeft vroeg ik vertwijfeld aan Het Internet of er niet ook een goed boek was en dan over een meisje, en het internet (Jeroen) zei “heb je How to be Both al gelezen?” Dat had ik niet, maar ik had hem wel al in huis. How to be both gaat over twee meisjes die vrouw worden, een nu, in Cambridge, en een in de Italiaanse renaissance. En dat zijn zulke fascinerende slimme dames in zulke prachtig belichte werelden dat het een genot is om in hun hoofden mee te liften.
Uprooted is een sprookje. De hoofdpersoon woont in een vallei naast een monsterlijk bos waartegen zij en de andere inwoners min of meer beschermd worden door een tovenaar in een toren die elke tien jaar een meisje van 17 komt halen. Natuurlijk wordt zij gekozen, want hoofdpersoon in sprookje (zie het volgende boek als je dit een vervelend cliché vindt). En natuurlijk kan zij ook toveren en natuurlijk is ze daar een volkomen uniek sneeuwvlokje in. Maar.
In Uprooted gaan mensen dood. En mensen raken voor het leven getekend. Dingen hebben consequenties. Bliksem schieten uit je handen doet pijn. Je bet-achterkleinkinderen overleven doet ook pijn, op een andere manier. Er staat dus wat op het spel. En waarom blijven die mensen in hemelsnaam naast dat monsterlijke bos wonen? Eindelijk een sprookje waarin iemand dat zich afvraagt.
Mijn boek van het jaar. Het gaat over een wereld waar natuurkundigen in kloosters worden gestopt, want anders gaan ze maar atoombommen maken en zo en dat is onhandig. Dat is dus niet onze wereld. Ze hebben daarom ook niet onze geschiedenis, maar wel dezelfde wiskundige concepten, met andere namen, en de schrijver lijkt er buitengewoon veel plezier in te hebben die allemaal voor je uit te spellen. Nou heb ik een bovenredig aantal studiepunten wetenschapsgeschiedenis en -filosofie bij elkaar gesprokkeld (zie ook elders op dit blog), en daarnaast een bovengemiddeld aantel dagen in kloosters doorgebracht, wat je het idee zou kunnen geven dat dit best wel een boek voor mij is en dat is ook zo.
Een van de dingen die ik leuk vind is dat de hoofdpersoon van dit boek geen hoofdpersoon in het verhaal is. Dit is misschien een spoiler? Er gebeurt heel wat, en hij heeft doorgaans een bijrol. Dat is ook een beetje maf, sommige mensen ergeren zich eraan. Anderen ergerden zich aan de enorme hoeveelheid nieuwe woorden die de schrijver heeft bedacht. Ik niet, ik vond het wel grappig (en ze zijn niet zo verwarrend, een filmpje is bv een ‘speely’, dat kun je ook wel raden in de context). Ik ergerde me er vooral aan dat er ergens een wereld bestaat waar hele volksstammen het de godganse dag over tuinieren en wetenschapsfilosofie hebben en ik daar niet ben.