Incredible how you can

Ik postte een stripje op de groepschat: http://poorlydrawnlines.com/comic/bury-ourselves/

“Waaaaat,” tiepte een collega, “er zit een dino in mijn auto!”
“Ja en ze vindt het geweldig!” tiepte ik terug.
“Hoezo ‘ze'”, zei hij.
“Hoezo niet,” zei ik.
“Dan hebben ze toch een strikje,” zei hij.

Tja, hoe moet je dat uitleggen.

Dat in mijn wereld ik heel normaal ben, en het daarom ook heel normaal is om wezens zoals ik tegen te komen.

Dat het ook kan zonder dat er expliciet bij staat GEEN MAN, LET OP, DIT IS GEEN MAN.

Dat als je vrouwen alleen herkent aan hun strikje negentig procent pardoes onzichtbaar wordt. Poef!

Hoe moet ik uitleggen dat dat een probleem is?

Hoe vaak is mij het afgelopen jaar gevraagd of ik niet iets aan de people-kant wil gaan doen? Dat lijkt me meer iets voor jou dan technisch de diepte in? (Minstens vier keer serieus, de terloopse opmerkingen tel ik niet meer.) En dat zal er natuurlijk wel mee te maken hebben dat ik het zo leuk vind met de juniors, en vaak roep dat softwareproblemen meestal communicatieproblemen zijn. Maar dat is niet het hele verhaal. Het hele verhaal heeft voor een aanzienlijk deel te maken met hoe ik op bedrijvendagen erbij moet zeggen dat ik de softwareontwikkelaar ben met wie je kan praten, en dat die niet net even pauze heeft, nee.

Door de hele geschiedenis heen worden de vrouwen en hun werk weggepoetst, overgeslagen, met dank ontvangen en dan met een mannennaam erop gepresenteerd, en vervolgens wordt diezelfde geschiedenis gebruikt om te zeggen dat vrouwen nou eenmaal niet zo in elkaar zitten, minder willen, ‘andere kwaliteiten’ hebben. We zijn in de meerderheid, maar nog steeds is alles man tenzij anders aangegeven.

Wacht maar.