La belle dame sans image de soi

The world has changed. I feel it in the water. I feel it in the earth. I smell it in the air.”

Nou ja, de wereld is eigenlijk helemaal niet zo veranderd de laatste tijd, maar ik wel. Ik zou een grafiekje kunnen tekenen van mijn gevoelens sinds januari. Dan zie je één pijl schuin omhoog gaan: energie, initiatief, motivatie – het wordt namelijk weer licht, en dat heeft Nogal een Sterk Effect op de Anna. Maar er gaat ook een pijl stijl omlaag: zin in de toekomst. Die pijl piekte enorm in januari, bleef een tijdje horizontaal zweven op een wolkje puur levensgeluk, en kelderde toen.

Ik ga namelijk van baan veranderen.

Na 4,5 jaar bij mijn bedrijf, waar ik heerlijk ingekapseld zat in mijn team, met een teamleider die mijn gedachten kon lezen, een directe collega die mij woordeloos aanvulde, een directeur die me vroeg of ik toch vooral in de ondernemingsraad wilde blijven, een bijna eindeloze stroom oreo’s – ga ik weg. En niet alleen weg, ook nog ergens heen. Naar een plek waar ik me meteen begrepen voelde. Een bedrijf dat is ingericht zoals ik het zou doen als ik het mocht zeggen. De ideale plek om precies dat te doen wat ik het liefste wil: mooie dingen maken en heel veel leren.

En dat is verschrikkelijk. Want er zit een kronkel in mijn hoofd die nu non-stop aan het schreeuwen is, zo hard dat ik verder bijna niets meer hoor, en die zegt “Wie denk je wel dat je bent? Jij kan dit helemaal niet. Dit wordt absoluut, totaal, volkomen, en volledig NIKS. Je faalt al in je huidige baan, en nu moet je echt gaan programmeren, had je daar al over nagedacht?”

Daar had ik al over nagedacht. En het punt is, Kronkelina heeft voor een deel gelijk, namelijk dat wat ik straks ga doen nog niet kan. Daar zijn alle betrokkenen dan ook van op de hoogte. Ik kom binnen met de aanname dat ik het trucje dat ik de afgelopen vier jaar heb gedaan nog eens herhaal. Dat trucje was zo snel leren dat ik een jaar eerder dan gemiddeld gepromoveerd was tot senior ontwikkelaar. Leren kan ik nog steeds en dat is dus precies wat ik ga doen. Leren, en mooie dingen bouwen, en mijn vrolijke zelf zijn.

Het is niet de eerste keer dat Kronkelina door mijn hoofd woelt. Ze is er eigenlijk altijd, alleen niet altijd zo alomtegenwoordig. Ik gooi haar nu op het internet omdat er gelukkig nog steeds iets in mij weet dat ik haar er wel onder ga krijgen, ook al lijkt dat momenteel eigenlijk onmogelijk. En omdat ik niet de enige ben. En jij dus ook niet, mocht je een broertje van Kronkelina in je hoofd hebben.

2 thoughts on “La belle dame sans image de soi”

    1. Het valt zeker mee :) het is zelfs heel gaaf. Alles wat ik dacht is precies uitgekomen. Dat is ook wel eens leuk.

      Ik ben in de it beland omdat ik een recruiter vertelde dat ik tijdens mijn studie ook vakken over programmeren had moeten doen en dat wel leuk vond. Haar ogen begonnen te glimmen en de rest is geschiedenis.

Leave a Reply to Alicia Hobbel Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.