Recente veroveringen

“Journeying Boy” beslaat de dagboeken van Benjamin Britten, een van mijn favoriete componisten, van de tijd dat hij naar boarding school ging tot tien jaar daarna, toen hij ongeveer zo oud was als ik nu, net zijn grote liefde had leren kennen, het begon te maken als artiest, zijn beide ouders verloor, en het ook nog eens gewoon de jaren ’30 waren. Wel genoeg materiaal, dus. Ik ben bij 1931 en kan het slechts met moeite wegleggen. Zijn productiviteit en enthousiasme zijn extreem motiverend (ik heb vandaag dan ook subiet braaf mijn toonladders gekwaakt…)

“Zijn en Tijd” is voor een leesclubje dat binnenkort begint en ik kan er, volgens plan, bijzonder weinig van volgen.

Dan zijn er nog drie CD’s. Ikzelf vond dat buitengewoon beheerst, gezien de winkel, mijn vader noemde het buitennissig, en zo zie je maar wat een scheef wereldbeeld die ouwelui van tegenwoordig hebben…

In ieder geval, tweemaal King’s: een ouwetje met Willcocks en een met Cleobury. En dan eentje van Stile Antico, zo’n koor waarvan ik zou willen dat ik erbij zat (nou ja, ik zou ook wel een jongetje bij King’s willen zijn, maar dat is toch een brug te ver qua onhaalbaarheid). Dat heb ik wel vaker trouwens.

Iemand zin om een geniaal kamerkoor op te richten? Ik kan leven met de frustratie van de-slechtste-zijn. En ook typen en muziek op volgorde leggen en thee zetten ;)

Het staat op het internet dus het is waar

Als je wilt weten wat er allemaal gekweeld wordt in de kathedraal van Chester deze week, dan kun je het blog van mijn kamergenote volgen (zij heeft me hierheen gesleept, dus de rapportages over haar Amsterdamse zangavonturen gelden doorgaans ook voor mij. De gigantische hoeveelheid gewandel en de fantastische foto’s zijn helemaal van haar alleen ;) ).

Hier zijn de programma’s van maandag en dinsdag!

Update: woensdag.

Prioriteiten

95% van de muziek van na 1950 is een soort van Almere: vol goede ideeën, maar zonder diepgang (op de eventuele illegale aardwarmteinstallatie na). De reden dat oudere muziek doorgaans beter is zal wel zijn dat onze koorlijke voorgangers daar de slechte zooi al van in de vergetelheid hebben doen geraken.

We hebben dus een belangrijke taak voor ons nageslacht: de goede moderne muziek (kuchTavenerkuch) onderscheiden van de slechte (min of meer de rest).

Knoop dit in uw welgetrainde oren, o organisten, dirigenten, programmeurs. Bevrijd ons en zij die na ons zullen komen van de plinkeplonkmuziek! Wij koormeisjes begrijpen dat u hierin een zware taak heeft en zullen daarom alleen maar een beetje de slechte muziek voorzien van lichtelijk schunnige teksten en daar dan heel hard over giechelen. Ieder heeft zijn rol.

Verder: kent iemand toevallig een rijk persoon die wel een koor wil betalen om elke dag geweldige muziek (dan delegeren we de bovengenoemde natuurlijke selectie naar andere koren) te zingen? Want ik kan hier wel aan wennen denk ik. Zes uur repeteren en een uur zingen per dag. En verder eten, slapen, en praten over zingen (dat laatste te combineren met het eerste, en het zou me niks verbazen als onze dirigent zachtjes “nice, Decani, but needs a bit more OOMPH” murmelt in z’n slaap).

Oh en wifi in het guest house ;)

Shout unto God with the post-its of triumph

Nu is de moeilijke vraag: haal je wel of niet het tabje weg als je het liedje gezongen hebt? Aan de ene kant: dan wordt het steeds makkelijker om de rest te grijpen. En is het wel leuk, progressie door de week en zulks (elke dag heeft z’n eigen kleur).

Aan de andere kant, KLEURTJES.

Moeilijk moeilijk.

Ik ben tot 16 augustus op tournee. Dag!

Geef mij maar m’n hoofd terug

Guus Meeuwis zingt een liedje, en dat vond ik best mooi.

Toen ging ik naar de tekst luisteren. En wat bleek: ENG. IEKS.

“Je zegt ik ben vrij maar jij bedoelt ik ben zo eenzaam - Je voelt je te gek zeg jij maar ik zit niet te dromen - Want die blikken in je ogen zegen alles tegen mij…”

Oftewel, je zegt A, maar ik denk lekker B. Want dat zie ik in je ogen. Okee, voordeel van de twijfel, kan ‘ie best gelijk in hebben, ik houd me ook wel eens figuurlijk groot en mijn vrienden prikken daar gelukkig ook wel doorheen.

Maar.

“Elkaar nu een dienst bewijzen dat is alles wat ik vraag – Zet weg nu die angst ik wist het al het is mijn dag vandaag”

Okee… de jij zit schijnbaar goed in de prak, en de ik wil elkaar een dienst gaan bewijzen? Wat moet de blijkbaar verdrietige, angstige persoon precies gaan doen dan?

“Kijk mij nu eens aan nee zeg maar niets je mag best zwijgen - Het valt nu nog zwaar maar ik weet dat ik jou kan krijgen”

Het valt nu nog zwaar? Zeg maar niets?

ENG. IEKS.

“Dit hoeft nooit meer te gebeuren als je bij me blijft vannacht - Want dan zal je zien als jij straks wakker wordt dat jij weer lacht”

Juistem. Nou, wat fijn voor hem dat ‘ie zo zeker is van zijn… kwaliteiten. Eén nacht met mij en al je problemen zijn opgelost!

Oh, anna, anna, zeiden mijn vrienden geduldig, die teksten, daar moet je ook gewoon niet naar luisteren. Doet niemand. Gek.

En dan piepen ze in Amerika de kruidige woorden weg! Blijkt maar weer: die heb je helemaal niet nodig voor een dosis creepy.

Ik denk met weemoed terug aan wat ik als negenjarige moest zingen. Weet de melodie ook nog precies.

“Dochter van Babel, die steden vernielt, zalig de man die u zal vergelden wat gij ons deed – als hij uw kinderen grijpt en verplettert tegen de rots!”

Vroeger was alles beter.