“Journeying Boy” beslaat de dagboeken van Benjamin Britten, een van mijn favoriete componisten, van de tijd dat hij naar boarding school ging tot tien jaar daarna, toen hij ongeveer zo oud was als ik nu, net zijn grote liefde had leren kennen, het begon te maken als artiest, zijn beide ouders verloor, en het ook nog eens gewoon de jaren ’30 waren. Wel genoeg materiaal, dus. Ik ben bij 1931 en kan het slechts met moeite wegleggen. Zijn productiviteit en enthousiasme zijn extreem motiverend (ik heb vandaag dan ook subiet braaf mijn toonladders gekwaakt…)
“Zijn en Tijd” is voor een leesclubje dat binnenkort begint en ik kan er, volgens plan, bijzonder weinig van volgen.
Dan zijn er nog drie CD’s. Ikzelf vond dat buitengewoon beheerst, gezien de winkel, mijn vader noemde het buitennissig, en zo zie je maar wat een scheef wereldbeeld die ouwelui van tegenwoordig hebben…
In ieder geval, tweemaal King’s: een ouwetje met Willcocks en een met Cleobury. En dan eentje van Stile Antico, zo’n koor waarvan ik zou willen dat ik erbij zat (nou ja, ik zou ook wel een jongetje bij King’s willen zijn, maar dat is toch een brug te ver qua onhaalbaarheid). Dat heb ikwel vaker trouwens.
Iemand zin om een geniaal kamerkoor op te richten? Ik kan leven met de frustratie van de-slechtste-zijn. En ook typen en muziek op volgorde leggen en thee zetten ;)
Heb je dat ook weer eens meegemaakt: vlucht vertraagd, meer vertraagd, en gecanceld, overboekingen, hotels, maar tenslotte toch weer gewoon thuis. Avontuur alom!
Ik heb ook ontdekt wat het grootste verschil tussen Engelse en Nederlandse kathedralen is. Ik heb alle Nederlandse kathedralen al wel van binnen gezien (hm, behalve de oud-katholieke in Utrecht, bedenk ik me nu, dat moet wel even gecorrigeerd worden), en alle Engelse zal ik waarschijnlijk nooit gaan redden, maar er tekent zich een duidelijk contrast af. Dat bestaat uit gummetjes in alle kleuren van de regenboog. En paarse puntenslijpers met glitters er op.
De kathedraal van Chester. Foto genomen van hun website.
Christus smeet de tempelhandelaren eigenhandig het voorportaal uit (met een zweep). Daarom heeft bijvoorbeeld de katholieke kathedraal van Liverpool hun “visitor’s centre” (lees: cadeauwinkel) wijselijk onderaan de lange trap naar de ingang gesitueerd. Andere kerken zijn wat minder discreet en hopen waarschijnlijk dat de Messias bij zijn terugkomst wel iets beters aan Z’n Hoofd heeft. In ieder geval, bij elke Britse kathedraal word je verwelkomd met een keur aan theedoeken, koelkastmagneten, plastic bokalen-met-een-rietje-er-omheen, oorbellen, houten plankjes met grappige opmerkingen, houten plankjes met stichtelijke opmerkingen, houten plankjes met opmerkingen die de artiest er op uw specificatie en met slechts een korte wachttijd graag persoonlijk aan toe voegt, CD’s, en nog wat specifiek lokale (Chester: potloden met Romeinse helm, Liverpool: potloden met het hoofd van John Lennon) prullaria.*
Fig. 2: "some of our wonderful products". Van de website van de kathedraal van Chester.
Het meeste hiervan is van een verbijsterende lelijkheid. En dat is voor mij een illustratie van iets wat overal in het Verenigd Koninkrijk te zien is: hoe kan een persoon/een maatschappij/een organisatie/een land zo veel smaak hebben in categorie X (muziek, kerkarchitectuur, kleding) en zo ontzettend weinig in categorie Y (souvenirs, …muziek, kleding)?
Hele legioenen dames (van alle leeftijden) in truttige, slecht passende mantelpakjes, die voorbij trekken tussen de legioenen meisjes (voornamelijk tussen de 15 en 40, maar het is moeilijk te schatten) met kleding die in het beste geval drie maten te klein was en in het slechtste een existentieel vraagstuk waar ik me niet mee bezig durf te houden.
Wat een fantastisch land is het toch.
(Overigens ben ik me ervan bewust etc etc dat dit soort contrasten bij ons vast ook bestaan. Maar dat kan ik niet zien. En je moet toch wat. ;) )
*en weinig wat je echt nodig hebt als je een week in de kathedraal woont, zoals nieuwe elastieken voor je map, vitaminepillen, keeltabletten, het muziekschema, caffeineinjecties, een uit-knop voor sommige van je medekoorleden (denk dat ik voor de meeste anderen regelmatig in die categorie viel), anti-wierook-filters, het muziekschema, batterijen voor je camera, wifi, en wie heeft het schema uit m’n map gehaald?
Van Sargasso: cameratoezicht op kentekens. Dimitri Tokmetzis heeft de WOB van stal gehaald (altijd leuk) en een aantal politiedocumenten (gelinkt aan het einde van het stukje) over het “tracken” van kentekens bij elkaar gezet.
Heel in het kort: op dit moment worden soms camera’s gebruikt om selectief te zoeken naar (kentekens van) criminelen waarvan sterk wordt vermoed dat ze in een bepaalde regio zijn. Er zijn echter veel en veel meer camera’s die momenteel alleen passief registreren, en daar kan je niet alleen mee op zoek gaan, door er permanent kentekenherkenningssoftware op te laten draaien die naar specifieke kentekens uitkijkt, maar ook beweginspatronen analyseren en zo voorspellen of iemand crimineel gedrag vertoont of voorbereidt.
Oftewel, je wordt in de auto straks wellicht even hard gestalkt als nu met de OV-chipkaart al mogelijk is. Yay voor gelijkheid!
Ik weet niet hoe het komt dat ik zo gevoelig ben voor privacy-issues. Misschien komt het doordat door mijn extreme uiterlijk een carrière als geheim agent er nooit in heeft gezeten (een zeer traumatische realisatie voor elk klein nerdje). Maar ik vind passief cameratoezicht persoonlijk al zeer op het randje. Nou ja, als ze het na 72 uur automatisch weggooien en de beelden alleen met tussenkomst van een officier van justitie toegankelijk zijn, dan mag het wel. En trajectcontrole is een geniaal systeem – waarvan de beelden direct zouden moeten worden weggegooid, tenzij er een overtreding wordt geconstateerd.
Een systeem waar van iedereen zijn individuele bewegingen worden bijgehouden is echter echt twintig bruggen te ver. Dan komen mensen met het “niets te verbergen”-argument. Maar daar gaan twee dingen mis mee.
Ten eerste: je hebt niets te verbergen voor deze overheid. Maar in de Tweede Wereldoorlog, nog steeds kort geleden, was het de uitstekende organisatie van Nederlandse archieven waardoor het zo makkelijk was om Joden te vinden. Ik denk niet serieus dat we binnenkort door een andere staat bezet zullen raken. We hebben echter wel net nog gezien hoe makkelijk het voor Amerika was om aan onze bankgegevens te komen. En ik vertrouw het rechtssysteem van Amerika precies even ver als ik het kan zien (ik ben bijziend). Het is in mijn geval maar goed dat moskeeën geen orgels hebben, want regelmatig moskeebezoek in combinatie met een graad in de natuurkunde? KERNWAPENS, dude!
Ten tweede: ik ben gewoon een ontzettend ouderwetse salonliberaal die vindt dat we recht hebben op privacy, punt. Ja, het is nogal vervelend dat Henk naar een madrassa is geweest en daar allemaal dingen heeft geleerd die hij hier in de praktijk wil gaan brengen, of dat Ingrid met een kofferbak vol heroïne op weg is naar de overdosis van drie voormalig veelbelovende oudere jongeren. En we mogen moderne technologie gebruiken om dat tegen te gaan. Maar die over-, over-, overgrote meerderheid met niks te verbergen heeft het recht om zich te bewegen buiten een matrix van analyses. In deze global village wordt al zo’n beetje alles besproken aan de virtuele dorpspomp. Van mij mag het toezicht beperkt blijven tot wat tante Greet ziet vanachter de netgordijnen.
Als je wilt weten wat er allemaal gekweeld wordt in de kathedraal van Chester deze week, dan kun je het blog van mijn kamergenote volgen (zij heeft me hierheen gesleept, dus de rapportages over haar Amsterdamse zangavonturen gelden doorgaans ook voor mij. De gigantische hoeveelheid gewandel en de fantastische foto’s zijn helemaal van haar alleen ;) ).
