Category: Persoonlijk

95% van de muziek van na 1950 is een soort van Almere: vol goede ideeën, maar zonder diepgang (op de eventuele illegale aardwarmteinstallatie na). De reden dat oudere muziek doorgaans beter is zal wel zijn dat onze koorlijke voorgangers daar de slechte zooi al van in de vergetelheid hebben doen geraken.

We hebben dus een belangrijke taak voor ons nageslacht: de goede moderne muziek (kuchTavenerkuch) onderscheiden van de slechte (min of meer de rest).

Knoop dit in uw welgetrainde oren, o organisten, dirigenten, programmeurs. Bevrijd ons en zij die na ons zullen komen van de plinkeplonkmuziek! Wij koormeisjes begrijpen dat u hierin een zware taak heeft en zullen daarom alleen maar een beetje de slechte muziek voorzien van lichtelijk schunnige teksten en daar dan heel hard over giechelen. Ieder heeft zijn rol.

Verder: kent iemand toevallig een rijk persoon die wel een koor wil betalen om elke dag geweldige muziek (dan delegeren we de bovengenoemde natuurlijke selectie naar andere koren) te zingen? Want ik kan hier wel aan wennen denk ik. Zes uur repeteren en een uur zingen per dag. En verder eten, slapen, en praten over zingen (dat laatste te combineren met het eerste, en het zou me niks verbazen als onze dirigent zachtjes “nice, Decani, but needs a bit more OOMPH” murmelt in z’n slaap).

Oh en wifi in het guest house ;)

Nu is de moeilijke vraag: haal je wel of niet het tabje weg als je het liedje gezongen hebt? Aan de ene kant: dan wordt het steeds makkelijker om de rest te grijpen. En is het wel leuk, progressie door de week en zulks (elke dag heeft z’n eigen kleur).

Aan de andere kant, KLEURTJES.

Moeilijk moeilijk.

Ik ben tot 16 augustus op tournee. Dag!

In “het seizoen” is het voor mij gemiddeld om vier klassieke concerten per week mee te maken (als uitvoerder, publiek, of koffiezetter in de pauze). Als je dat tegen mensen zegt gaan ze vaak al snel Bepaalde Conclusies trekken. Iets met geitewollensokken en zo.

Wat ik trouwens echt niet snap, want serieus, weet je hoe warm het meestal is op zo’n podium?

Maar goed. Ik realiseerde me vandaag, voor de zoveelste keer, dat ik mijn eigen leven doodnormaal vind. Maar als ik van die mensen hoor die kunnen nootschieten (twee seconden muziek horen en dan weten welk stuk het is), dan denk ik, wat een geitewollensokken! Diep respect, dat zeker. Maar als je dat kan, dan moet je verder natuurlijk wel heel saai zijn. Want je hebt naast al dat muziek luisteren vast geen tijd om ook een persoonlijkheid te ontwikkelen. Toch?

Juistem. Misschien moet ik ook eens omkijken en zien met wie ik in een hokje zit, in plaats van alleen maar met m’n voeten over de rand bungelen en naar buiten zwaaien.

(Overigens heb ikzelf overduidelijk een persoonlijkheid, want ik draag rare t-shirts onder m’n pak. Gelukkig is persoonlijkheid tegenwoordig gewoon in 5-packs te bestellen, anders zou ik ook niet weten wat ik moest doen.)