Alexithymie is een woord met drie keer een ie-klank die op drie verschillende manieren wordt geschreven omdat Nederlands raar is. Het betekent (onder andere) moeite met het herkennen van je eigen emoties en komt bij meer dan de helft van de autisten voor, waaronder bij mij.
Het betekent niet dat je geen emoties hebt. Het betekent dat terwijl je ze hebt je niet doorhebt dat je ze hebt, of je een proces door moet om erachter te komen dat je ze hebt. De meeste mensen leren dat in hun kindertijd, maar ongeveer 10% houdt er altijd moeite mee. Dat betekent niet dat je bent blijven “steken” en “emotioneel onvolwassen” bent of zo. Het betekent… dat je moeite hebt met het herkennen van je emoties, punt.
Ik vind het een lastig onderwerp om over te schrijven, met name omdat er in het verleden iemand in mijn heel nabije omgeving was die de gewoonte had mij te vertellen wat ik voelde en erg kil werd als ik het daar niet mee eens was. Toegeven dat ik daadwerkelijk moeite heb met vaststellen wat ik voel zou me totaal weerloos gemaakt hebben in die relatie, een gedachte waar ik nu, al een jaar of tien bevrijd, nog steeds enorme stress van krijg (dat kan ik voelen, ja).
Vertellen dat je moeite hebt met het herkennen van je emoties, dat je even tijd nodig hebt om erachter te komen wat je ergens van vindt, daar kunnen mensen niet altijd mee omgaan. Zij gaan dan dingen denken als “als je niet eens meteen weet of je dit vervelend vindt, dan kan je het nooit heel erg vervelend vinden, dus dan is het niet zo heel erg als ik er mee doorga, ook al zeg je op een gegeven moment wel dat je het vervelend vindt”.
Je hoeft niet heel veel fantasie te hebben om scenario’s te bedenken waar dit best snel heel naar kan worden.
Het ergste is nog, ik kan die mensen nog wel snappen ook. Het lijkt van buitenaf soms alsof iemand heel erg van gedachten is veranderd, alsof dingen die eerst oké waren nu niet meer mogen. Om een concreet niet al te traumatisch voorbeeld te geven: ik ben vanwege mijn achtergrond vaak de enige “technische” vrouw in een gezelschap van mannen geweest, en daar zitten altijd ongewenst vrijgezelle heteromannen bij die met jou goed over code kunnen praten en dat extrapoleren naar goed over vrouwen kunnen praten. Met sommigen is dat oprecht leuk en met sommigen is dat oprecht ontzettend oncomfortabel, en ik weet het verschil soms na een maand pas. Dat is voor alle betrokkenen onhandig, want met de mensen met wie het ontzettend oncomfortabel is wil ik dan niet meer over persoonlijke dingen praten, en voor hen is dat “ineens”. (Ik wilde het eerst ook al niet, maar dat had ik zelf niet door. Ik dacht gewoon dat ik de verkeerde BH had aangetrokken die dag of dat er onweer aan zat te komen of zo.)
Bij mensen met alexithymie worden hun gevoelens dus vaak niet serieus genomen, waardoor je in een vervelende spiraal komt, want: zijn ze er dan wel echt? Zijn ze wel proportioneel? Ben ik nu terecht boos? Mag ik vragen dat dit verandert? Heb je eindelijk door dat je iets voelt, is het alsnog niet goed. Gedoetje.
Ik heb geen doel of plan met deze blog. Ik had een blog van 1800 woorden geschreven waarvan ik na woord 15 ongeveer wist dat het niet publicabel zou zijn. Meestal houd ik dan op, want waarom zou je de moeite doen? Maar deze keer typte ik door, tot er een lampje aanging (goed zichtbaar, want het was midden in de nacht) en ik er in hoofdletters boven zette DIT IS GEEN BLOG, DIT IS ANNA DIE ONTDEKT DAT ZE STRESS HEEFT OVER DE WIA.
Dan weten jullie dat gelijk ook. Heet van de naald. Dat wil zeggen, ik heb waarschijnlijk al weken stress over de WIA, maar jullie weten het nauwelijks later dan ik ;)