Boek: De Aankomst

Alle plaatjes in deze post zijn eigendom van Shaun Tan.

Ik ben dol op gezelschap!

Vooral als het geen troep maakt (en niet een berg kaas over het eten gooit zonder eerst te proeven, GROTE BROER).

Maar ik lees nogal veel, om studietechnische redenen. Daarom heb ik regelmatig alleen tijd voor het soort gezelschap dat op de bank in slaap valt. Gelukkig hebben mijn vrienden wél allemaal een wild en meeslepend leven, dus dat gaat meestal vanzelf. En voor als ze echt te wakker zijn heb ik nu een nieuwe oplossing: boeken waarvan ze stil worden.

De Aankomst is zo’n boek. Je gast zal er niet eens uit gaan voorlezen, want er staat geen leesbaar woord in.

Woorden zat, trouwens, maar geschreven met symbolen die je bijna kunt plaatsen. En dat is één van de vele manieren waarop Shaun Tan je aan je metaforische haren het verhaal van een immigrant insleurt.

Een man pakt een foto van hemzelf en zijn vrouw en dochtertje zorgvuldig in, sluit een dikke koffer en neemt afscheid van zijn familie. Hij reist van een donker land met draakachtige tentakels om elke hoek naar een nieuwe plek waar alles lichter en misschien mooier is, maar vooral bijna eindeloos vreemd.

Het land van aankomst is voor de lezer even vreemd als voor de immigrant. Dit komt door de eerder genoemde symbooltaal, maar ook door de architectuur, flora en fauna. Het is geen wonder dat Shaun Tan er (volgens mijn boekverkopende broer) vijf jaar voor nam om deze wereld te bouwen.

Naast dat de tekeningen op zichzelf al prachtig zijn, wordt er ook nog gewoon een verhaal verteld. Zonder woorden. Maar die blijken ook niet zo nodig.

Waar het kleine dingen zijn, zoals dat iemand je helpt uit te vogelen hoe je een kaartje voor het OV koopt, waardoor je telkens een stapje meer thuisraakt.

Kopen dat boek (bij Kakelbont). Langskomen en de mijne lezen mag ook. Ik heb volgende week tentamens, dus van mij zal je geen last hebben.