Of ik ooit dit organisatieniveau ga bereiken weet ik niet (de huisgenoot heeft het allang), maar tenzij er iets heel drastisch gaat veranderen in het buitensportassortiment weet ik niet hoelang we nog kunnen voorkomen dat we een ANWB-echtpaar worden.
Het is wel raar, dat waar het voor vriendengroepen of sportteams hartstikke leuk of verplicht is om dezelfde kleren aan te trekken wij uren moesten googlen en naar de buitensportwinkel om een goede wandelrugzak te vinden die niet identiek is aan degene die ik al heb. Die ze vervolgens moeten bestellen, want het wordt wel de rugzak die ik al heb, alleen in een andere kleur, en ze hadden alleen mijn kleur op voorraad.
Tijdens dit proces (waarbij we ook nog eens een exemplaar in ‘mijn’ kleur vonden die 30 euro goedkoper was dan de anderen) hebben we wel vijf keer gevraagd: is het nou echt zo erg om een identieke rugzak te hebben?
Ja. Blijkbaar wel. De ANWB-visioenen die door het huis waarden waren zo afstotelijk dat we liever meer betalen, langer wachten en extra moeite doen dan voor de levensduur van een rugzak (toch snel een decennium, het is goed spul) als tweeling-schildpadjes de paden op en de lanen in gaan.
Ondertussen loop ik met alle plezier in hetzelfde roeipakje met luipaardprint, roze petje en kniekousen met flamingo’s erop als mijn teamgenoten. Ergens zit toch iets scheef. (En niet alleen in het modegevoel van mijn roeiteam.)
Maar deze horde is wel weer genomen. Over een jaar of drie hebben we weer nieuwe zeilpakken nodig – zullen we in de tussentijd als samenleving superleuk en hip maken om dezelfde buitensportkleren te dragen als je lieftallige echtgenoot? (Een paar extra kledinglijnen voor mensen boven de 1.90 mag ook.)