Autisten hebben een atypische manier van informatie verwerken in de hersenen en dat levert een aantal hilarische onverwachte features op. Voor mij is één van die dingen dat ik vaak niet weet wat ik voel.
Voor een deel is dat terug te leiden op het algemenere probleem dat filteren lastig is. Ga maar eens voelen hoe een broek zit als er ook een airco in je gezicht blaast, tapijt onder je sokken schuurt, muzak speelt, je spiegelbeeld je probeert te bespringen en er mensen bij de kassa staan te praten.
Maar ook als je alle afleiding weghaalt ben ik niet zo’n held in het herkennen van gevoel en gevoelens. Zo heb ik vaak pas door dat ik moet plassen als ik ECHT NU MOET of van houding verander, bijvoorbeeld als ik opsta om iets te drinken te pakken. Mocht de zes meter sprint met twee deuren terwijl je je broek omlaag trekt ooit een olympische sport worden, dan haal ik denk ik de finale wel. (Als je dit herkent en van kant houdt, klik hier en verander je leven. Als je van Kant houdt, klik hier en verander je leven.)
Moeten plassen is één aspect, ik heb soms bijvoorbeeld ook drie weken honger of drie weken niet, om me dan weer rot te voelen omdat ik vergeet te eten. Soms vind ik het best knap van mezelf, mijn ouders en de huisgenoot dat we mij al zo lang in leven hebben weten te houden.
Goed, dat is het fysieke verhaal. Dan zijn er ook nog EMOTIES. Die worden beïnvloed door het fysieke en zijn dus extra gecompliceerd. Ik heb legio conversaties, in het echt en via de app, waarin de huisgenoot of een vriendin me ondervraagt over hoe ik heb geslapen, wanneer ik voor het laatst heb gegeten, of ik ergens stress over heb, welke kleren ik aanheb, allemaal om te kunnen nagaan Waarom de Anna Knorrig Is en of daar iets aan te fixen valt. Het is een soort “waarom huilt de baby”. Alleen zit de baby achter een bureau te typen.
Mocht dit alles als kommer en kwel klinken, dat valt gelukkig reuze mee. Op het niveau blij-bang-sip-knorrig weet ik wel wat ik voel, en met het netjes volgen van routines kun je de meeste problemen voorkomen. Helaas ben ik te lui om een eetdagboek bij te houden, dus moet ik af en toe in de vaatwasser kijken om te checken of ik avondeten heb gehad. (Misschien moet ik al m’n eten op Instagram zetten, dan kan ik het terugzoeken.) En de meeste mensen vinden het vermakelijk om mij naar de wc te zien rennen, dus dat is ook een plus.
Het was veel lastiger toen ik niet wist dat ik niet wist wat ik voelde, pre-diagnose dus. Ik wist ook niet dat ik niet weet hoe ik daarover moet praten en welke gezichten je bij welk gevoel dient te trekken, en zo heb ik dus meer dan twee keer een week of langer met een gebroken bot rondgelopen. Dát is pas onhandig.
