Deze brief heb ik geschreven naar aanleiding van deze column van Rob Schouten. Met de column heb ik geen probleem, wel met het terloops gelijkstellen van een kokerblik met “een vorm van autisme”. De brief is op 12 december geplaatst in Trouw.
Rob Schouten vraagt zich af waarom BN’ers niet bij hun leest blijven en collega’s op de redactie uit hun comfortzone worden gesleurd (“Misschien is het wel de angst voor de verkokerde blik en de tunnelvisie, voor een vorm van autisme die ons allemaal op vreemde paden jaagt.”)
Ik kan hem en zijn leidinggevenden geruststellen: van lang aan hetzelfde werken word je niet autistisch. Dat is namelijk aangeboren. Verder zijn een verkokerde blik en een tunnelvisie geen symptomen van autisme. Integendeel, veel autisten krijgen juist zo veel input binnen uit hun omgeving dat ze uit alle macht proberen hun blik wat smaller te maken, door zich bijvoorbeeld op een specifiek onderwerp te storten en daar in op te gaan.
Veel mensen maken als het om autisme en andere vormen van neurodiversiteit, zoals ADD, gaat, de fout om geobserveerd gedrag te verwarren met een innerlijke toestand. Ze zien iemand zich met grote focus richten op één ding en constateren dat dat een soort tunnelvisie is, terwijl precies het omgekeerde gebeurt. Die fout mag je maken. Het is wel heel jammer als dat vervolgens in de krant verschijnt, en ook nog eens in de context van iets om bang voor te zijn. Dat verspreidt een onjuist stereotype en zorgt dat wij autisten weer aan mensen moeten gaan uitleggen dat het niet klopt, terwijl we zoals iedereen weet een hekel hebben aan sociaal contact (en geen ironie kennen).
