Corona: maand drie

Dit jaar zou onze eerste vakantie zonder boot in jaren zijn, en wilden we gaan fietsen in Engeland omdat dat nu nog makkelijk kan. Weet je nog, Brexit? Voor de pest uitbrak was dat iets heel groots.

Nu zijn alle grenzen dicht. Ik moet mijn vader weer eens vragen naar zijn reisverhalen oost van het IJzeren Gordijn. Dan werd gewoon je hele auto uit elkaar gehaald en weer teruggezet en mocht je daarna doorrijden. Wat een luxe!

In Nederland kun je natuurlijk ook heerlijk fietsen en dat gaan we dan ook doen. Alleen moet dat tijdens de schoolvakantie, omdat de huisgenoot docent is, en is de rest van Nederland dan ook aan het fietsen. Ik vind ergens zijn waar andere mensen zijn geen vakantie. Dus dat wordt nog wat.

Luxeproblemen.

Als het geen vakantie is werk ik nog steeds thuis, terwijl de huisgenoot steeds vaker naar school gaat omdat er ook in het MBO weer meer is toegestaan. Dat vind ik fijn omdat ik dan volledig m’n eigen gang kan gaan, en jammer omdat ik de huisgenoot aangenaam gezelschap vind en hem liever in de buurt heb.

We werken waarschijnlijk nog zeker tot september thuis, en mijn werkgever (de Rijksoverheid) wil daar een voorbeeldfunctie in nemen, dus waar sommige kantoren al een beetje smokkelen met verspreide werkplekken is dat voor ons absoluut niet aan de orde. Gelukkig heb ik mijn thuiswerkplek, die steeds fijner en vertrouwder voelt. Ik rammel fijn op mijn nieuwe mechanische toetsenbord met bloemetjes en wiebel op mijn nieuwe wiebelkruk (zonder bloemetjes). Alleen moet ik wel eerst m’n hele kamer opruimen, anders is dat ineens ESSENTIEEL terwijl ik net zit te vergaderen.

Het is fascinerend, hoe graag je dingen ineens wil zodra het niet meer mag.

Ik ben een beetje verkouden. Ik moet hoesten. En ik moet m’n fiets ophalen. Dat moest ik al dik een week, en na meerdere telefoontjes en sms’jes van de fietsenmaker heb ik dat afgelopen zaterdag gedaan – maar de reparatie was niet in orde, dus moest ik dinsdag weer terugkomen. Zondag kreeg ik verhoging, en dus huisarrest. En dan wordt bij elke temperatuurmeting en elke hoestbui de eierwekker weer op 24 uur gezet. Ik had mijn fiets vrolijk twee weken genegeerd en nu WIL IK MIJN FIETS maar ik mag hem niet ophalen van de minister-president.

Wat een eikel.

“Denk je dat het Corona is?” vroeg mijn manager (die er zelf flink ziek van is geweest). Het antwoord is: natuurlijk denk ik dat, en waarschijnlijk is het iets anders. Maar het mooie van het systeem is dat dat niet uitmaakt. Zo lang ik verkouden ben mag ik niet naar buiten. Ik vraag me nu ineens af of dit onze weerstand niet allemaal gaat verminderen, omdat we ook met de meer onschuldige virussen niet meer in aanraking komen?

Maar goed, ik ben dus thuis, wat ik de hele lockdown lang helemaal prima heb gevonden, en nu ineens heel stom. Gelukkig heeft mijn zwager de huisgenoot het geniale boek “Waar is de Wookiee?” meegegeven, waarschijnlijk omdat ons kleine neefje erop uitgekeken was. Helaas ben ik een autist en kost het vinden van de Wookie me tussen de 2 en 14 seconden per plaat (ik heb geteld). Dus het waren drie heerlijke minuten, maar ik ga maar weer een sok breien.

One thought on “Corona: maand drie”

  1. Spannend. Gelukkig is je eigen tuin ook binnen. Is mooi weer. Ik wil je nieuwe werkplek zien en jou mijn tuin laten zien. Ben eerst even met andere dingen bezig (er is iets engs aan de hand bij de aardbeien maar zal het zeker proberen vandaag. Liefs

Leave a Reply to M Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.