Ik fietste de wolken achterna.
Dit werd bemoeilijkt door de kale feiten dat zij op kilometers hoogte drijven en ik kramp had (in m’n voet).
Ondanks dat me vaak is verweten dat “jij loopt met je hoofd in,” etcetera
kwam ik niet nader dan Zeist.
Toch, als iemand me nu zou vertellen dat hij de wolken achterna gaat fietsen
zou ik het zeker niet afraden, en, denk ik, begrijpen waarom.
Dit is een mooi gedicht