Hoe ziet dat er dan uit, herstellen van long COVID? De rode draad is energie. De ergotherapeut, naar wier kennis en kunde wij momenteel leven, bekijkt het holistisch: álles wat je doet op een dag telt mee. Leuk als je tien minuten langer kan werken, maar als eten koken daarna niet meer lukt, is het het dan waard?
We leven daarom volgens een ritme dat erop gericht is optimaal energie te verzamelen en dit ook optimaal uit te geven. In maand “1-na-3”, de eerste maand van de behandeling en de vierde van het ziek zijn, was dat voor mij per 20 minuten ingericht omdat het niet zo goed met me ging. 20 minuten actief iets doen, 20 minuten rustig zijn, 20 minuten echt rusten (in stilte, donker, etc). Herhaal. Daarbij was het “actieve” het ene uur “mentaal”, dus werken of lezen, en het andere uur fysiek, dus wandelen of opruimen. Zie hier de start van het mega opgeruimde huis :) Lardeer één en ander met nog een paar extra slaapjes en je komt sprankelend de dag door.
Dit draconische schema volhouden is zonder overdrijven het moeilijkste wat ik in mijn leven gedaan heb, en het ging dan ook zeker niet 100%. Maar het werkte.
In ruil voor de discipline krijg je een beetje energie en een beetje herstel. Het herstel betekent dat je op een gegeven moment nog maar eens per twee uur naar bed hoeft. Dit was voor mij een enorme stap voorwaarts, want dat betekent dat je niet meer bij alles wat je doet een half oog op de klok hoeft te houden.
De energie betekent dat je woeste plannen kan maken, zoals Even tot Hier kijken, een mailtje versturen voor je vrijwilligerswerk, of zelfs met iemand afspreken. Dit is een tweesnijdend zwaard, want je kunt hiervan 1 ding per dag en alleen op goede dagen, anders word je er slechter van. Dus afspraken maken gaat van “kan je van tien tot half elf op donderdag en zorg alsjeblieft dat je verder ook iets leuks te doen hebt in Utrecht want de kans is groot dat ik afzeg”. En iedereen die langskomt krijgt de instructie: ga alsjeblieft na drie kwartier weg, ook al zeg ik dan dat ik het niet wil en gezellig vind. (Dat laatste ging trouwens makkelijk. Je hoeft maar een béétje onbedoelde wartaal uit te slaan en mensen beginnen je actief in bed te stoppen.)
Zo probeer je met vallen en opstaan steeds iets meer te doen. Daarbij gaat de meeste energie altijd naar het managen van je autonome zenuwstelsel en het zorgen voor genoeg slaap. Zonder slaap gaat alles stuk en kachel je achteruit. Voor de huisgenoot betekent dit een uitgebreid (en super saai) avondritueel zodat hij daadwerkelijk in de rust-stand naar bed kan. Bij mij gaat de switch wat makkelijker, maar ik wist ergens keelontsteking op te lopen (hoe dan?), waardoor ik enorm moest hoesten, waardoor ik niet sliep, waardoor zowel keelontsteking als long covid erger werden, etc. De huisarts vond gelukkig dat uitzieken in deze omstandigheden geen optie was en zorgde voor biochemische hulptroepen.
Zo krabbelen we op! Ik oefen momenteel zelfs al met multitasken: lezen met muziek op. Dat leidt na 5 minuten tot hoofdpijn en misselijkheid, dus ik doe het 3 minuten per keer. Wandelen gaat al een half uur, al is soms een bankje tussendoor fijn.
Geen slechte score voor zes maanden. Ik denk dat de Olympische Spelen in Parijs nog wel haalbaar zijn.
Zo fijn! Naar mijn idee gaat het hard voorwaarts nu. Zet door!