Wegwijzers

Het is merkbaar, de nieuwe fase. Ik begin zelfs dingen te ondernemen! Grote medestander daarin is mijn moeder. Zij heeft een versleten heup en daardoor hebben we ongeveer hetzelfde wandeltempo. Ik ben heel blij met iedereen die met me wandelt, en nog blijer als iemand niet Het Is Niet Erg Hoor, We Doen Het Lekker In Jouw Tempo hoeft te zeggen ;)

Long covid is een onzichtbare ziekte. Ik zie er, als ik niet te moe ben, behoorlijk blakend uit. Dat betekent in de praktijk dat ik al meerdere keren een trein of tram heb gemist terwijl ik op het perron op een bankje zat te wachten, omdat ze zo ver van het bankje stopten dat ze al weg waren voor ik de deur heb bereikt.  Ik ga zowat wekelijks met de trein omdat ik niet EN naar het centrum kan fietsen EN daar dan ook nog iets doen, zoals een boek ophalen. Maar een op het oog kerngezonde Hollandse deerne die met 3 kilometer per uur aan komt marcheren, daar wachten conducteurs en machinisten niet op. Mijn moeder (natuurlijk ook een blakende Hollandse deerne) loopt tijdelijk met een hippe doch functionele stok en dus wacht het OV op ons. Erg prettig. Ik wil eigenlijk ook een stok, puur voor de signaalfunctie, maar in mijn maat zijn er geen opvouwbare.

Wat je ook niet van buiten kan zien is dat het in het bolletje nog steeds niet zo wil vlotten. Mijn kwartet aan hulpverleners roept dat dit Heel Normaal is. Voor een deel kan je er aardig omheen werken: ik heb alle medische herinneringen op maximale irritatie staan (twee dagen van tevoren, dag van tevoren, uur van tevoren…). Als er iets op een specifieke tijd moet gebeuren zet ik een alarm in mijn horloge en dan zoek ik op mijn telefoon op wat het moet zijn. Als ik een reis plan in de NS-app sla ik hem gelijk op EN maak een screenshot. Dan zit er een kleine geluksfactor in: als ik om 12 over op spoor 7 moet zijn en ik realiseer dat ik in plaats daarvan om 7 over op spoor 12 klaar sta, dan haal ik de trein waarschijnlijk nog net (schuifel, roltrap, schuifel, roltrap, schuifel). Omgekeerd is het pech. Maar dan komt er wel weer een volgende trein, en ik hoef verder toch nergens te zijn.

Mijn omgeving wordt steeds vaardiger in het vertalen van Anna-naar-Nederlands, hoewel de huisgenoot laatst een keer op heeft gegeven toen ik wel “stofzuigen” kon bedenken maar niet “stofzuiger” en die dus maar “vrachtwagen” noemde. En mijn moeder moest even schakelen toen ik een breipatroon een recept noemde, want we hebben ook best wel vaak over eten. Dat heeft gelukkig nog niet tot ongelukken geleid.

Mochten we nog een keer zo’n spelletje doen waar je een woord moet omschrijven, dan VERPLETTER ik jullie.