We waren op vakantie op een sprookjesachtig mooie plek waar we gratis mochten blijven. Onze vakantie duurt tot en met aanstaande zondag. Het is nu donderdag, dus we zijn thuis.
Huh?
Het werkt als volgt – turf even mee.
Om thuis te komen moeten we een aantal dingen doen. Niets wat mensen zonder long covid niet hoeven, al hadden wij waarschijnlijk meer dekentjes mee, en ergonomische hoofdkussens, en zeven paar oordoppen voor twee personen, maar dat maakt het verschil niet.
Alleen maar spullen in de auto stoppen, een laatste doekje over de WC halen, sleutel inleveren, allebei een half uur rijden, huissleutel vinden, en spullen weer uit de auto halen. (Optionele extra doelen: spullen op hun plek en ergens eten zien te regelen.)
Hiervan moeten we anderhalf tot twee dagen herstellen, dus de vakantie “tot zondag” betekent uiterlijk vrijdag terug.
Daarbij komt dat we er niet zomaar op kunnen rekenen dat we veilig auto kunnen rijden. Of nog wel veilig, maar met zoveel focus en mentale inspanning dat we drie of meer dagen nodig hebben om erbovenop te komen. Dus we hebben geen terugreisdag, maar een terugreistijdslot van meerdere dagen waarin we gaan zodra het kan. (Zo zijn we ook dagen later vertrokken dan gepland.)
We zijn de levende versie van de PostNL-app, inclusief “sorry, het is vandaag niet meer gelukt! Morgen hoor je meer!!!”
Nu vinden wij dat eigenlijk best normaal voor vakanties, want vroeger gingen wij op zeilvakantie en als de wind dan niet, of juist te veel, ging, gingen wij ook niet. Een tocht die langer is dan je uithoudingsvermogen waardoor je onderweg roergangers moet wisselen is heel normaal. En dat je lichtgevend bleek of alarmerend groen over de eindstreep komt, daar kijkt niemand van op.
Heerlijk, dat vakantiegevoel!
Weer heel inzichtelijk wat dingen doen voor jullie betekent. Maar ook heel duidelijk wat jullie acceptatie van long covid en het blijven toepassen van alle ervaringen die jullie bij elkaar in zo ongeveer 80 jaar hebben opgebouwd, voor zover mogelijk.
Daarmee blijkt er vaak neer mogelijk dan je in eerste instantie denkt en dat is heel fijn.
Chapeau!