Inspiratie

Ik weet nog precies waar ik was en wanneer het was toen ik weer inspiratie kreeg: op ons vakantieadres (als je het ‘vakantie’ wilt noemen, ziek zijn in een andere omgeving), op de tegelvloer van de keuken, de koelste plek van het huis, op dinsdagavond om kwart voor twaalf ‘s nachts, terwijl ik uit alle macht probeerde te slapen.

Als je na negen maanden weer een keer aan komt kakken zou je dat ook bijvoorbeeld op een donderdag om tien uur ‘s ochtends kunnen doen, of niet, inspiratie? Die paar uur of dagen maken dan ook niet meer uit. Maar een gegeven geest moet je niet in de bek kijken (daar zijn vast films over gemaakt) dus ik klauwde naar mijn notitieboek en pen en schreef op “bordeaus sok en gevareerd hefskl? + tegeltjes v B???”

Vervolgens kon ik uren niet slapen van de opwinding over dit brei-idee dat een buitengewoon mooi najaarscadeau op zou gaan leveren, secundaire opwinding over dat ik überhaupt EEN IDEE HAD GEHAD, en tertiaire opwinding omdat wij zenuwlijers van opwinding helaas erg opgewonden raken, en dat niet vanzelf overgaat. De volgende dag was ik dan ook goed brak. Maar in tegenstelling tot de meeste briljante middernachtelijke ingevingen die ik opschrijf was dit daadwerkelijk een goed idee en ik ga het maken ook (nadat alle november-jarigen van hun gebreide cadeaus zijn voorzien). Ik was zo blij. Ik heb er al uren lol van gehad, en dat alleen maar in mijn hoofd.

Toen dit nog niet bestaande paar sokken in al zijn slecht gespelde glorie het papier vond bleek dat het de eerste verschijnselen van weer een nieuwe fase waren. Sindsdien plopt er met enige regelmaat weer Een Idee op. Over breien, over software, over gnocchi met spinazie, over dat cadeaus een vorm van communicatie zijn waar voor veel mensen een leven aan ballast aan vast zit en het belangrijk is dat gever en ontvanger er een compatibele hoeveelheid waarde aan hechten. Plop.

Het assortiment hulpverleners is erg enthousiast over dat ik weer inspiratie heb. Ze zien daar een herstel van cognitieve vaardigheden in. Ik vind het zelf een tweesnijdend zwaard, want ik kan er maar heel beperkt iets mee en dat is nogal confronterend. Zo verzuchtte iemand op Mastodon “ik wou dat ik mijn posts automatisch kon verwijderen, behalve als ze voldoen aan X, Y en/of Z”. Mijn hoofd gaat dan van [mastodon API] [botje] [regeltjes] [heroku app] bzz bzz bliep bliep simpel. En het IS ook simpel – voor Anna van vorig jaar september. Anna van september 2024 heeft niet het brein waar dit soort ideeën zichzelf netjes op een raster uittekenen en er automatisch een stappenplan uitrolt met fluorescerende pijltjes die aangeven waar er nog iets gegoogled moet worden omdat de kennis ontbreekt.

Anna van september 2024 heeft geen intern whiteboard formaatje muur van een gymzaal, maar een A5’je. Daar past een mooi idee op, maar niet heel veel meer.

Alsnog natuurlijk een stuk leuker dan een leeg A5’je.

En met warme voeten!