Door De Huisgenoot
Ik heb dus eerder post-covid gehad en daar heb ik vrijwel niks van geleerd. Als telg uit een onderwijsnest én voormalig leraar heb je dan toch iets uit te leggen. Bij dezen.
Mijn excuus valt uiteen in twee delen. Het eerste noem ik De perfecte luwte en het tweede is getiteld De drie-maanden-fuik.
De perfecte luwte
Terug naar de zomer van 2022. Na twee jaar coronavrij voor de klas te hebben gestaan, werd ik in mijn laatste werkweek ziek. Ik had mijn baan opgezegd en zou acht weken later op mijn nieuwe stek starten. Niet het afscheid dat ik voor ogen had en een jammer begin, en wat later zou blijken rest, van die lange vakantie die ik voor de boeg had. Maar ruige plannen hadden we gelukkig niet omdat ik kort daarvoor geopereerd was aan mijn schouder, en daar kon ik nog niet veel mee.
Net als deze keer begon het met een wazig hoofd, overprikkeling, somberheid, vermoeidheid, en slapeloze nachten. Toch wist ik binnen twee weken de opgaande lijn te vinden. We hadden een vakantiehuisje bij de Waddenkust gehuurd waar het stil en saai was en dat bleek een goede keuze. Van long-covid wist ik bijna niets maar van slaapproblemen toevallig wel. En daarom benaderde ik het maar als een slaapprobleem. Met wekker en even doorbijten heb ik mezelf weer in een normaal ritme gedwongen en na twee dagen sliep ik weer. Daarna ging het langzaam maar gestaag vooruit. Mijn nieuwe baan ben ik uiteindelijk met halve dagen begonnen en na twee weken was ik volledig aan het werk.
Maar waarom ging het toen relatief makkelijk en nu zo moeizaam? Vermoedelijk vanwege de volgende dingen:
- Ik was als enige ziek en Anna heeft alles opgevangen.
- Ik had mijn baan opgezegd en had alles al afgerond, dus er was niks om los te laten.
- Ik had acht weken vrij dus ik hoefde helemaal niets.
- Ik was herstellende van een schouderoperatie waardoor de mogelijkheden voor overbelasting beperkt waren.
Je zou het een perfecte luwte kunnen noemen. Hartstikke fijn natuurlijk, maar terugkijkend is de conclusie wel dat ik het eigenlijk toevallig goed heb gedaan. Ik heb namelijk maar weinig moeite hoeven doen om me helpende gewoonten eigen te maken en niet-helpend gedrag achterwege te laten. Het Handboek voor leraren is er duidelijk over: leren is een ‘mentaal proces waarbij als gevolg van leeractiviteiten een relatief stabiele gedragsverandering tot stand komt’. Check, check, check.
De drie-maanden-fuik
Herfst 2023, opnieuw covid. Opnieuw allebei. Een ding had ik wél geleerd van de vorige keer en dat was het herkennen van de symptomen. Dus toen er na een week of zes geen verbetering was opgetreden hebben we ons maar eens bij de huisarts gemeld. Wie weet was de medische wetenschap inmiddels iets wijzer geworden. Helaas bleek dat beperkt het geval en kregen we te horen dat de meeste mensen binnen drie maanden wel opknappen. Aangezien wij geen enkele risicofactor hadden (behalve een eerdere infectie) ging de dokter er vanuit dat ook wij ons netjes aan de statistieken zouden houden. Beetje rustig aan doen en vooral blijven bewegen was het devies. En mocht het na drie maanden niet over zijn, dan konden we eens gaan nadenken over ergotherapie. De bedrijfsarts op zijn beurt hechtte erg aan ritme en dus fietste ik braaf een paar keer per week naar mijn werk (bewegen) om twee tot vier uurtjes te werken (rustig aan/ritme), om de rest van de dag helemaal kapot te zijn. Maar ja, van werken mag je best moe worden toch? En het is maar tijdelijk. De vorige keer was ik er immers ook na drie maanden bovenop. Zie hier: de eerste vernauwing in de fuik.
Voorts worden de klachten pas na drie maanden long covid genoemd. Volgens de definitie van de WHO ontstáán de klachten meestal zelfs pas na drie maanden. Dit suggereert dat de eerste drie maanden er niet toe doen en dat je dan dus ook nog niet ziek bent, wat natuurlijk kletskoek is. De volgende vernauwing in de fuik.
Dit alles gaat uiteindelijk in je hoofd zitten. En je gaat er toch vanuit, althans ik wel, dat je wel bij de groep van ‘de meeste mensen’ zult horen. Dat is ook het meest waarschijnlijk én was de vorige keer ook het geval. Maar het gevolg was dat ik me ernaar ging gedragen: even doorbijten, het komt wel goed. En door dit drie-maanden-frame ga je voorbij aan het feit dat je, zeker in het begin, invloed kunt hebben op het verdere verloop. Maar dat leer je dus pas na drie maanden als je eindelijk die verwijzing krijgt voor de ergotherapeut. En toen zat ik al gevangen in de fuik.
