Romige trucjes
Mensen zijn geëvolueerd (of in sommige gevallen gecreëerd) om eten dat vet romig lijkt lekker te vinden. Ik ben zoals u weet op het clichématige af doodnormaal en vind dat dus ook.
Maar waar scoor je romig in een wereld zonder kaas en slagroom? Met vet of met zetmeel.
Zetmeel
Risotto is uit zichzelf romig, ook als je er geen boter maar olijfolie in doet, en groentenbouillon.
Soep kun je pimpen met sojaroom maar dat vind ik persoonlijk smerig als het meer dan een scheutje wordt. Andere methodes: een vega-roux maak je met evenveel olie (zonnebloem, pinda of kokos, want olijfolie brandt iets te snel aan) als bloem/volkorenmeel. Goed door elkaar roeren, even zachtjes laten bakken, en dan bouillon of niet-van-een-beest-melk er bij.
Gaargekookte rijst of aardappels door de soep pureren werkt ook heel goed. Gekookte aardappels over hebben is een uitstekende smoes om soep te maken. Ik snij ze in blokjes en bak ze in de pan waar de soep in gaat komen, maar geen flauw idee of dat uitmaakt voor de smaak. Het maakt wel uit voor het kunnen snoepen van gebakken aardappeltjes.
Vet
Wist u ook al dat vet niet van de duivel is? Zo niet, dan bij deze: vet is niet van de duivel. Je moet er alleen niet te veel van eten (gaap).
Als je specifiek voor romigheid gaat zijn er een paar vette dingen waar ik graag naar grijp. Kokosmelk kent u al. Ten eerste transformeert die curries van groenten-met-lekker-smaakje naar volwaardige maaltijd waar net iets meer calorieën in zitten dan je nodig hebt voor de afwas. Ten tweede kun je het gebruiken bij taart en toetjes: als je het in de koelkast zet scheidt het in een waterig en een dik, wit, romig gedeelte. Dat laatste kun je opkloppen met wat suiker. Als het te dik is: verdunnen met heet water (of opgewarmde kokosmelk). Ik zou het geen slagroom noemen, maar het is wel lekker.
Avocados bevatten zo’n 30% vet (als receptenschrijvers bang zijn dat mensen daarvan in de stress schieten noemen ze het “olie”, dat is wel grappig). Guacemole is natuurlijk een bekend gerecht. Je kunt ook een avocado pureren met een lepel pesto (nog geen kaasvrije pesto gevonden? basilicum+zout werkt ook) en als spaghettisaus gebruiken (dat is voor 1 persoon. Eet het uit een kom en verwarm die voor door het afgietwater er even in te laten staan, dan kom je op lekker lauwwarm uit).
Tenslotte is er de categorie Noten En Peulvruchten Waarvan We Allemaal Vinden Dat Het Noten Zijn, specifiek cashews en pinda’s. Pindasaus maak je van pindakaas, kokosmelk, chilipeper en een scheutje sojasaus. (Sperziebonen en rijst erbij, nog een prettige avond.) En als je (rauwe, schijnbaar, zal het eens met geroosterde proberen) cashewnoten een nachtje laat weken, afgiet, en pureert met zout, een klein beetje citroensap en genoeg water of sojaroom om de juiste dikte te krijgen heb je nep-ricotta. Ik vond echte ricotta nooit lekker op zichzelf, en nep-ricotta ook niet. Maar samen met spinazie als tussenlaag in de lasagna is het absoluut heerlijk.
Veel succes met het kweken van een fijn isolerend laagje voor de winter! En weg met het vooroordeel dat alle veganisten wandelende skeletjes zijn ;)