Vies, saai, moeilijk en duur

Vriezerkoken

Mijn baas had het laatst bij de koffie tussen neus en lippen door over ‘maart’, ‘overuren’ en ‘uitbetaalregeling’. Ah. Zo.

Het is niet zo dat we in ons team zestig uur per week maken, ook niet in het hoogseizoen, maar ik weet van mezelf wel dat ik gigantisch gaar word van lange dagen. En als ik gaar ben voel ik een stuk minder behoefte om andere dingen gaar te maken, bv. eten. (Al heeft koken doorgaans een zeer positieve uitwerking op mijn humeur.)

Vervolgens kom je in een vicieuze cirkel van kant-en-klare pizzabodems, ovenpatat-met-niks en depri macaroni terecht, wat niet echt helpt bij het fris ende fruitig de volgende dag weer verder gaan. Daar moest dus iets gebeuren. Ik ben immers Volwassen en Verantwoordelijk en zo.

Dus trotseerde ik op zaterdag(!!) de Ikea, om een diepte-investering te doen in vriezerbestendige glazen bakjes met deksel (4x formaat ovenschotel-voor-twee en 8x formaat soepkom-voor-één) en 17 plastic vriezerdoosjes (die samen minder kostten dan één zo’n glazen schaal, want iets met economie). Toen heb ik me 3 uur lang boosgemaakt in de keuken en nu zit er allemaal soep en stoofschotel en zo in en moest onze tweede vriezer aan.

Valt eigenlijk best mee hoeveel je kunt produceren als je gewoon non-stop kookt.

En toen moest ik boodschappen doen want alle groenten waren op en we hadden nog geen avondeten. Enfin.

Ik ben vriezerrecepten aan het verzamelen om ook de rest van de doosjes die we nog hadden vol te krijgen. Tips zijn welkom! En ik heb er ook een paar van onze al bestaande favorieten bijgedaan. Nu maar hopen dat dat die de vriezer overleven.

En dat ik de bovenmenselijke zelfcontrole aan de dag kan leggen om niet zes van deze bakjes te kopen. (Als je me ooit ergens mee wilt lokken: ik heb een diepe liefde voor modulaire opbergers.)

In het wild

Meestal ben ik me er behoorlijk van bewust dat ik een van de weinige veganisten ben die de mensen om me heen in het wild tegenkomen, en gedraag ik me daar ook keurig naar (dat wil zeggen, ik probeer ‘normaal’ over te komen en niet te evangeliseren, want het is mijn overtuiging dat dat het beste evangeliseert). Soms heb ik daar geen zin in en ben ik gewoon mezelf.

Zo waren meneer Flexanist en ik gister bij een winkel waar je a) croissantjes krijgt als je op de goede tijd binnen komt lopen en b) heel veel geld uit kan geven aan dingen die je zowel van leer als van plastic kunt krijgen. Ik sloeg het aangeboden croissantje af met de opmerking “nee, dank, ik ben een moeilijke eter”. Dat scheelt namelijk nog vijf minuten aan “wil je dan misschien x, y of z?” (nee, nee, nee) en daar had ik op dat moment geen zin in, want ik was er om heel veel geld uit te geven aan dingen van plastic en niet om moeilijk te doen tegen aardige mensen.

“O, eet je glutenvrij?” was de reactie. Daarop antwoordde ik “Nee, ik ben veganist. En dol op gluten!” Men knikte begrijpend, einde gesprek, de croissantjes-mensen aten hun croissantjes en ik ging ondertussen naar dure plastic dingen kijken.

“WAT DOE JE NOU,” schreeuwde het veganistische mentale propagandaengeltje op mijn linkerschouder. “Je zegt dat veganisten moeilijke eters zijn! Dat zijn we helemaal niet! Je stimuleert een vooroordeel! Wat een gemiste kans!”

Hou je mond, veganistisch propagandaengeltje, dacht ik haar toe, en ging verder met kijken naar erg, erg mooie plastic dingen.

Korte tijd later waren de croissantjes-mensen uitgecroissant en hielp één van hen ons met het uitzoeken van dure dingen. Daarbij wees hij mij op een leren ding als potentieel beter alternatief voor het plastic ding wat ik op dat moment had uitgezocht. Ik wees dat vriendelijk af met de opmerking dat ik niet aan leer doe, want veganist. Vond hij prima. Hij at zelf ook niet zoveel vlees maar wel wild als hij op vakantie was in Afrika. Leuk om te weten.

Nadat hij iets voor ons elders in de winkel had gezocht, sprak deze omnivoor uiterst vrolijk: “Ik heb even aan een collega gevraagd wat het verschil is tussen vegetariërs en veganisten.”

“O,” zei ik, “melk en eieren en zo…”

“Nee,” zei hij, “het is dat vegetariërs hypocriet zijn en veganisten niet.”

Het veganistische propagandaengeltje op mijn linkerschouder deed de rest van de dag de macarena.

 
(Overigens is natuurlijk iedereen hypocriet, ook veganisten.)

Fietsvoer

Ik ben intussen lang genoeg veganist om me niet meer in concreto te herinneren hoe het leven als vegetariër eruitzag. Kerstdiners, zeezeiltochten, housewarmings met 40 mee-etende gasten en de dagelijkse lunchsalade, geen probleem.

Maar dan: de fietstrip.

Ter ere van mijn verjaardag en ons zoveeljarig samenzijn gingen mijn omnivoor en ik een weekendje fietsen: vrijdag de wonderschone (echt) knooppuntenroute, zaterdag een dagje cultuur, en zondag langs de ook wel aardige maar vooral snelle directe route weer naar huis, zodat we nog een middag overhadden om weer voor te bereiden op de werkweek. Tussendoor sliepen we op een boerderijcamping.

Het beviel fantastisch en we gaan het veel, veel vaker doen. Alleen wil je ook nog wat budget overhouden voor de rest van je sociale leven en is het hypotheektechnisch niet zo handig om twee keer per weekend uit eten te gaan. Dus! Koken on the road, lees voor ‘road’ in de praktijk ‘weiland’ of ‘grondzeil’, maar dat klinkt minder rock ‘n roll.

De driedubbele uitdaging is deze:

1. Wij eten slechts plantjes.
2. Wij zijn redelijk reusachtig.
3. O en of het ook minstens medium gezond kan maar wel echt lekker en ook goedkoop, gaarne.

Punt 1 is geen nieuws en de implicaties lijken me ook wel duidelijk. Punt 2 is een interessante. Meneer Omnivoor en ik wegen samen 155 kilo en als hij rechtopstaat en ik op zijn hoofd sta krijgt hij een zere nek en breek ik waarschijnlijk wat op weg naar beneden, in elk geval, gemiddeld zijn we 1.97 meter lang. Dat betekent: extra lange matjes, extra lange slaapzakken, extra lange tent, extra lange kleren, extra grote pannen, extra supermega GEEN ruimte over in de tassen.

(En je fietstassen goed afstellen zodat je er niet elke keer tegenaan schopt met je grote poten, maar dat is voor het eten niet relevant.)

Nu moet ik dus recepten gaan vinden of verzinnen die je na 60 tot 100 kilometer in een half uurtje op je eenpits brandertje in elkaar michelinstert en tot die tijd geen ruimte innemen en ook niks wegen.

Wat hier niet ondervalt: zakjes gevriesdroogde maaltijden, want duur, saai, veel afval, en in welk universum is 1200 calorieen een maaltijd voor 2 personen? Smurfenland?

Wat hier WEL ondervalt: uhm.

Daar zit hem dus het probleem.

Wordt vervolgd, hoop ik.

Boek: Vegan with a Vengeance

“Vegan with a Vengeance” is eigenlijk het omgekeerde van “Puur Plantaardig”. Die laatste ziet er prachtig uit maar stelde me zwaar teleur. VwaV daarentegen heeft precies 0 foto’s en is behoorlijk onoverzichtelijk, maar, oh, het eten!

Dit, dames en heren, is Het Boek met Het Recept van De Chili. Ik maakte De Chili voor een duo-verjaardagsfeestje met 1 veganist en 22 omnivoren en nadat de rook was opgetrokken (dit is chili met chili) wilden ze allemaal het recept. Nou ja, niet allemaal, maar in elk geval mijn schoonmoeder wel en dat telt al voldoende.

Veel recepten in dit boek vragen om zes of zeven verschillende soorten specerijen. Ik bleek ze doorgaans gewoon in huis te hebben. Als je één keer de lokale toko plundert kun je jaren verder.

Dit boek doet aan intimiderende ingrediëntenlijstjes en Amerikaanse maten. Maar de cups en spoons die je daarvoor nodig hebt hangen tegenwoordig al bij de Albert Heijn, dus laat je daardoor vooral niet tegenhouden. En dat intimiderende is alleen op het eerste gezicht. Alles wordt vaker gebruikt dus na een paar recepten zul je zien dat je het al in huis hebt. En ondertussen leer je koken, trouwens.

Ik kan het niet genoeg aanraden!

(Voor een voorbeeld van de intimiderende ingrediënten plus de heerlijkheid van de gerechten, zie bijvoorbeeld de “Jerk Sloppy Joes” op het blog van Moskowitz.)

Voedselcrisis voor beginners

Update: vandaag, 16 oktober, is het Wereldvoedseldag. De directeur van Milieudefensie schreef voor nrc.next een opinie over voedselcrises.

Vraag: is het goed voor De Wereld als een westers persoon veganist wordt?
Antwoord: ja. En dan kijken we eens niet naar de milieu-impact (wat dat betreft is het ook enorm positief trouwens).

Waarom?
De prijzen van voedsel zijn enorm aan het stijgen. Dit komt door een combinatie van factoren: stijgende olieprijzen, slechte oogsten (gedeeltelijk door klimaatverandering, gedeeltelijk door stomme pech met het weer), slecht overheidsbeleid, de opkomst van biobrandstoffen en veranderende leefgewoonten.

Met “veranderende leefgewoonten” bedoelt men “Chinezen eten steeds meer vlees”, trouwens. Vlees eten is minder efficiënt dan planten eten (met een factor 4 of meer). Dus als iemand meer vlees gaat eten bij dezelfde hoeveelheid caloriën stijgt de vraag naar, en dus de prijs van, voedsel.

Wat betekent dat, hoge voedselprijzen? Niet dat de kiloknaller voortaan een 800gramsknaller is. Wel dat de prijzen van soja en graan met meer dan 50% gestegen zijn – dit jaar. Als er volgend jaar een goede oogst is zullen ze weer iets omlaag gaan. Maar de langetermijntrend is er een van stijging.

Vervolgens werken er twee factoren samen:

1. Hoe armer het land, hoe hoger het percentage inkomen dat besteed wordt aan voedsel (minder dan 15% in de Westerse wereld, meer dan 50% in Afrika en sommige Aziatische landen).
2. De ingrediënten van een “ontwikkelings”dieet stijgen sterker in prijs dan Westers voedsel.

In ontwikkelingslanden krijgt de bevolking dus een dubbele klap: hun voedselprijzen stijgen relatief meer dan de onze, en een stijging heeft een grotere impact op hun bestedingspatroon dan op het onze.

Een rekenvoorbeeld. Stel, je besteedt 10% van je inkomen aan voedsel, en dit stijgt 20% in prijs. Als verder alles gelijk blijft ben je nu 12% van je inkomen kwijt. Wat je over hebt daalt van 90% naar 88%, een relatieve daling van 2,2%. Oftewel, als de voedselprijzen stijgen met 20%, gaat je verder besteedbare inkomen met 2,2% achteruit. Niet leuk.

Maar nu ben je Soedanees. Je besteedt 60% van je inkomen aan voedsel. Bij een prijsstijging van 20% gaat dat naar 72%. Je verder besteedbare inkomen daalt van 40% naar 28%. Dit is een daling van dertig procent. Je “vrij” besteedbare inkomen, om woonruimte, kleding, medicijnen, onderwijs en een iPhone van te kopen gaat dus harder achteruit dan de voedselprijzen stijgen.

Hierbij is nog niet meegenomen dat de prijsstijging in ontwikkelingslanden hoger is dan hier.

Als persoon in een kwetsbaar land ben je dus goed genaaid. Dat weten ze trouwens zelf ook, er is een correlatie tussen voedselprijzen en hoeveelheid revoluties.
Kunnen we hier iets aan doen? Aan het weer niet veel. Aan klimaatverandering, olieprijzen en instabiele dan wel domme overheden een beetje. Aan de leefgewoonten alles. Als je minder of geen vlees en zuivel eet daalt de vraag naar graan en soja. Als de vraag daalt, dalen de prijzen.

Kinderen worden gesommeerd hun bord leeg te eten omdat “de kindertjes in Afrika” heel blij zouden zijn met die spruitjes/spinazie/broccoli.

De kindertjes in Afrika zouden heel blij zijn met het graan dat in de koe daar op uw bord is gegaan.

Recensie: “Puur Plantaardig”

Puur Plantaardig

Antoinette Hertsenberg & Jacinta Bokma

Voor mijn verjaardag, inmiddels alweer geruime tijd geleden, kreeg ik onder andere dit kookboek. Een echt 100% veganistisch kookboek! Geen vertalingen, teleurstellingen, aanpassingen, onmogelijkheden, smerige troep, nee, alleen maar dingen die ik “mag” en dan ook nog eens geschreven door Nederlanders, dus met ingredënten die hier te krijgen zijn.

Wat een feest. Verwacht je dan.

Uit de inleidingen van de beide schrijfsters is af te leiden dat ze beide part-time veganist zijn (een van de twee noemt dat “niet roomser dan de paus”). Dikke prima, de oppergod der vegetarische kookboekenschrijvers (Mark Bittman) eet zelfs vlees, dus dat hoeft echt geen probleem te zijn.

Het is een prachtig vormgegeven boek, met veel uiterst appetijtelijke plaatjes. Alles is in kleur. De recepten zijn opgedeeld per gang (ontbijt, voor, hoofd, na) en er is een sectie feestelijk, inclusief barbecue.

Maar dan, maar dan. In de inleiding merkt mevrouw Hertsenberg op dat je wat preciezer moet koken dan bij vegetarische gerechten. Geen idee waar ze dat op baseert, maar ik geloof haar op haar woord.

Helaas zijn er wat foutjes in het boek geslopen. Zo materialiseert er in het recept af en toe een ingrediënt dat niet in de lijst stond, en mag je zelf bedenken hoeveel kokosmelk er in de kokossaus zou moeten. Bij de groentetaart en de mayonaise staan wel alle hoeveelheden maar is enige burgerlijke ongehoorzaamheid geboden, anders eindig je met een enorme bonk korst respectievelijk een smakeloze smurrie (met prachtige textuur, dat dan weer wel). De linzenburgers vertellen niet wat voor linzen er in moeten, en ja, dat maakt wel uit. Precies koken? Niet op deze manier dus.

Ook jammer: niet alles is “puur plantaardig”. In quorn zit ei, en in veel soorten beschuit ook. Van mij mag je daar prima mee koken, zeg dan alleen niet dat je recept veganistisch is. Het zou niet nodig moeten zijn alles nog eens te controleren.

Al met al vind ik het helaas een beetje een teleurstellend boek. De recepten zijn leuk, maar -na een redelijk uitgebreide steekproef- nogal “net niet”. Je kunt ze gebruiken als inspiratie, maar om daar nou een heel boek voor te kopen… Twee en een halve ster.

Wereldveganistendag

Gisteren is de zeven miljardste wereldbewoner geboren, en vandaag vieren we Wereldveganismedag. Daar moest ik aan denken toen ik een recensie over het restaurant van de Ikea wilde gaan schrijven.

Hoe groot is de kans dat er bij baby Zeven Miljard een Billy in de woonkamer staat? Ze is geboren op de Filippijnen en daar is Ikea geloof ik nog niet doorgedrongen. Maar met een beetje geluk stuwt haar land tijdens haar leven genoeg op in de vaart der volkeren dat ook daar iedereen een identiek houtpulp-interieur kan hebben.

Meneer Omnivoor en ik hadden vorige week een aanval van burgerlijkheid en bestormden daarom de Ikea, te beginnen met het restaurant. Ik had van tevoren op de website gekeken en wist dus wat me ongeveer te wachten stond (soep met frietjes). Maar! Je kon ook een bakje gemengde groenten “bij”bestellen, o glorie, dus uiteindelijk had ik een bakje groenten, VEEL frietjes, en een bakje zeer gedeprimeerde uitgedroogde salade. Meneer Omnivoor had Zweedse balletjes met satesaus, iets aardappeligs met room, frietjes, groenten, en een sinaasappeltoetje.

(Ik vroeg nog wat het verschil is tussen Zweedse gehaktballetjes, waar veel mensen erg enthousiast over doen, en “gewone”. Schijnbaar is het dat Zweedse weeïg zoet en vies zijn. Volgens mij heeft Meneer Omnivoor niet helemaal de goede instelling voor de eten-bij-Ikea-experience.)

Om een lang verhaal kort te maken, de patat was droog en koud, de groenten hadden een zeer interessante kleur (ik probeerde te raden wat het was – bestaat er een knalgele vorm van pastinaak?) en dropen van de boter. Dat is een beetje jammer natuurlijk.

Kort gezegd: wat er voor veganisten bij Ikea te halen valt is een kleintje aardbei-banaansmoothie en een zwaar overprijsde fruitsaladebar.

Ik had denk ik ook niet de goede instelling.

We zijn ondertussen met ongeveer zeven miljard, en dat biedt kansen en uitdagingen. Massaproductie is echt niet alleen slecht. Met een globaal productie- en distributienetwerk kun je zorgen dat de natuurlijke bronnen van onze planeet zo efficient mogelijk gebruikt worden, en waar nodig beschermd. Denk bijvoorbeeld aan woestijnvorming door boomkap – als de mensen daar op een andere manier een betaalbare boterham kunnen verdienen, en de grondstoffen die ze nodig hebben van ergens anders worden aangevoerd, heeft de hele planeet er baat bij. Meubels in platte pakketten kunnen daar een onderdeel van vormen.

Er zit alleen ook een gevaar in massaproductie, en dat is dat het rendabel is om als producent je systeem in te stellen op de grootste gemene deler. Meneer Omnivoor wilde graag iets vreemds aardappeligs bij zijn balletjes, maar volgens Het Menu hoorden er ook frietjes bij. Die kwamen er dus bij, en gingen de prullenbak in want zelfs met twee obsessieve bordleegeters waren de porties niet te overwinnen.

En ondanks dat een maaltijd zonder dierlijke producten in principe makkelijker te produceren (minder bederfelijke waar), goedkoper en beter voor het milieu is, is het gewoon niet te krijgen.

Het zal mijn perspectief zijn, maar ik vind dat raar.

Op dit moment gebruiken we 2,2x de hoeveelheid grondstoffen die de aarde op lange termijn kan leveren. Dan kun je roepen dat iedereen maar veganist moet worden, maar dat werkt niet, dus dat is onzinnig. Maar zorgen dat ze altijd de keus hebben om het wel te doen, is dat zo onmogelijk?

Vega en omni: eigen eten eerst

Er is een kleine, maar als het je leven is best wel aanwezige, groep omnivoren die zeiken tegen veganisten. Niet eens omdat ze een heerlijke bacon-gehakt-ei-ovenschotel gepland hadden staan en die nu niet doorgaat omdat er een veganist komt eten, maar zonder aanleiding. Alsof mijn grande soy mocha, extra shot, no whip ze die ochtend persoonlijk in het gezicht heeft gespuugd.

Dat snapte ik nooit zo.

Ik ben soms een beetje langzaam met dit soort dingen, sorry.

Ik vind het inderdaad onder bijna alle omstandigheden moreel verwerpelijk om vlees en dierlijke producten te eten. Dat betekent alleen niet dat het van mij “niet mag”. Nu kun je gedachte-experimenten gaan doen over kannibalisme of uitstervende diersoorten, en wat er dan wel of niet zou “mogen”, maar het komt er uiteindelijk op neer dat ik daar helemaal niet over ga. Zoek het lekker zelf uit.

Dus, lieve omnivoren, die walgelijk zoete superdure Starbucks soja-schuimbom die voor koffie door moet gaan is echt niet bedoeld als persoonlijke aanval op al je principes. Ik zeg het er maar even bij.

Keuzes

Afgelopen weekend maakte ik mini-quiches (cupcakes? Muffins?) van filodeeg met onderin twee eetlepels 50/50 gepureerde geweekte rauwe cashews en gerookte tofu (+zout, peper, salie) en bovenop drie theelepels gecarameliseerde ui. Alleen heb ik niet op maten en gewichten gelet dus voor een echt recept zal ik het nog eens moeten maken. Het kwam wel op, in ieder geval.

Dat terzijde.

Toen ik klein was (was ik al best groot, dat ook terzijde) bevond ik me het grootste deel van de tijd in straten met weinig huisnummers. Maar ik had vriendjes en vriendinnetjes in De Flatbuurt Heel Ver Weg (kwartiertje fietsen), een exotisch oord met parkeergarages, galerijen, en videorecorders.

Mijn ouders hadden geen videorecorder. Mijn vader wilde er pas aan als hij het zou winnen met de puzzel in de Vara-gids, en mijn moeder had de VPRO-gids waar niet eens een puzzel in zat volgens mij.

Verder hadden die vriendinnetjes WEL de roze Kangaroo-gympen en jas met bontkraag (ik had Kleding met Persoonlijkheid, die uit de hippe tweedehandswinkel kwam en daar drie maanden later als ik er uit was gegroeid ook weer naar terug ging). Eentje vierde zelfs haar verjaardag bij de MacDonalds.

Mijn conclusie: de mensen uit de flatbuurt waren vet rijk. Ik zag hun glamoreuze leven aan met de ongerichte jaloezie van een achtjarige die niet wist wat ze ermee zou moeten als ze haar zin kreeg.

Als kind ben je je dus totaal niet bewust van de mogelijkheid om keuzes te maken, meerdere motieven af te wegen, en in de gaten te houden hoe groot je bewegingsvrijheid in dingen is. En als groot mens blijft het lastig.

Maar net zoals de ouders van mijn vriendinnetjes ondanks dat ze waarschijnlijk minder financiële ruimte hadden dan de mijne hun kinderen een prachtige jeugd konden geven (wat de mijne trouwens ook deden hoor, al ben ik natuurlijk zwaar emotioneel beschadigd door het ontbreken van die roze gympen) kan ik dat nu ook met m’n eigen leven.

Een studievriendin vertelde me gister dat ze al weken geen vlees heeft gegeten, want ze is blut. Te blut voor biovlees, in elk geval. Dus dan maar niet.

Dat KAN dus. Die ruimte heb je. Als je van jezelf denkt “okee, het is slecht voor het milieu, niet al te gezond, en duur, maar ik zou nooit zonder X kunnen,” waar X een of ander dierlijk voedingsmiddel is, dan beperk je jezelf. Dat kun* je namelijk wel.

Reis licht! Vlees, vis, niet nodig. Melk, kaas, niet nodig. Van mij hoef je niet zonder, maar je kunt het wel, als je er voor kiest. Dat wilde ik gewoon nog eens expliciet zeggen. Ik weet iets wat de meeste omnivoren niet weten en dat is dat ik niets tekort kom en niets mis (nou ja, behalve de koekjes tijdens de pauze van koor dan. Mijn koorgenoten hebben een fantastische smaak in koekjes namelijk. Ik moet echt onthouden om zelf een rol mee te nemen).

En als mijn lichaam weer eens besluit dat er nog iets anders niet meer zomaar kan, of er andere omstandigheden zijn waardoor mijn ruimte wordt beperkt, dan heb ik nog steeds keuzes, en weet ik ook al van tevoren dat ik hoogstwaarschijnlijk net zo gruwelijk, asociaal, illegaal gelukkig eindig als ik nu ben (al zal er wat gevloek en gezanik aan voorafgaan, zo’n heilige ben ik nou ook weer niet).

Sommige mensen vinden dat zielig voor me. Ik vind het persoonlijk nogal een voordeel. En je kunt het ook doen zonder eerst stuk te hoeven en zo, wilde ik gewoon zeggen, omdat ik het iedereen gun. Door eens wat te kiezen.

Probeer het een paar weken, als je wilt, en kom eten! (Mag ook als je niet net veganist bent geworden hoor.) (Ik zou mikken op de dagen dat mijn omnivoor kookt, het is pompoensoepseizoen en die van hem is fantastisch.)

*Er zijn inderdaad mensen die echt vlees nodig hebben voor hun gezondheid. Statistisch gezien valt u daar niet onder. Nee echt niet.

It’s good for you!

Ik word heel blij van Nutritionfacts, mocht dat na de vorige post nog niet duidelijk zijn…

Twee video’s over ingrediënten die nogal prominent aanwezig zijn in mijn dieet: pindakaas en pepers (maar niet op hetzelfde moment, behalve als ingrediënten in pindasaus. Hoewel ik mijn pindakaas zonder scrupules meng met hagelslag, gestampte muisjes, jam of wat ook.)

Wat blijkt: het is allebei goed voor je. Pepers beschermen de maagwand tegen ibuprofen! Gezien ik daar nogal wat van achteroversla ga ik de curry’s maar een tandje heter maken… alleen even een post-it op m’n lenzendoosje plakken met “2 keer handen wassen!” er op.

(Overigens: drop is NIET goed voor je. Ach, wee, etcetera. Gelukkig leef ik wild & gevaarlijk en trek me daar dus niks van aan.)