Archive for the ‘Leven’ Category
October 3rd, 2016
Jongons ik was gisteren op een veganistische oorlogsboot. Echt waar! En daarna aten we een beetje saai maar vooral vegan en ik hoefde niets te vragen want het was gelabeld bij Exki op Amsterdam CS.
Naast die boot verkochten ze t-shirts dus ik had vandaag aan de lunchtafel interessante discussies met mijn collega’s, over de al dan niet inherente waarde van biodiversiteit en zo. Leuk voor de hele familie.
Die boot was van Sea Shepherd en ze hebben ook een kookboek, welke ik natuurlijk direct heb besteld, stay tuned.
Ik weet niet of het mijn activistische kledij van vandaag was (ik was eigenlijk toen ik begin 20 was gestopt met dat soort statements) of het denken over koken voor grote groepen vega’s, maar ik kreeg ineens enorm zin in hét vega groepsgerecht uit mijn studententijd: macaroni met spinazie en boursin.
Nou ja, ik kreeg zin in het platonische ideaal van macaroni met spinazie en boursin, want als ik terugdenk aan die Euroshopper-macaroni met diepvriesspinazie en vette zoute huismerk-kaasklodders krijg ik eigenlijk niet echt trek. En de wintertraining is begonnen dus er moesten echt meer eiwitten bij. Hier kwam ik op uit.
voor twee grote veganisten
200g volkoren macaroni
400g verse spinazie, liefst met stengels, gewassen en fijngesneden (ook de stengels, textuur, je weet)
2 grote uien of equivalent aan kleine uien, in halve maantjes
1 kopje kikkererwten, geweekt en gekookt (of witte bonen of ogenbonen)
1 eetlepel pesto (AH biologisch is vegan)
4 eetlepels hummus
Zet een pan water op met flink zout en kook daar de macaroni in. Fruit de uien bijna-glazig en schep er proppen spinazie heen tot alles geslonken is. Roer er de pesto, hummus en kikkererwten doorheen en warm goed door.
Serveer met een donatiepotje voor Sea Shepherd.
June 21st, 2015
Zondag: linzensoep en minibroodjes met humus, en rucola en snijbiet uit de tuin! Nog even wennen dat mijn snijbietliefde niet meer wordt beperkt door het aanbod van de biowinkel.
Maandag: bloemkoolcurry met rijst en grote hoeveelheden gebakken tofu.
Dinsdag: Pompoensoep! En voor het stempeltje in ons hippiepaspoort rijstwafels met hummus en gespruite linzen.
Woensdag: Vanzelfsprekend weer pompoensoep want het is niet toegestaan dat in tweepersoonshoeveelheden te maken. Plus restje bloemkoolcurry.
Donderdag: Rijst met gemengde groenten en pindasaus voor meneer Flexanist (ketchup voor mij)
Vrijdag: PEAK KONIJNENVOER rijst met groene linzen en mungbonen, gestoofde kool en snijbiet uit de tuin, rucola uit de tuin, wortels en bleekselderij met ogenbonenhummus, het laatste beetje pompoensoep, en een gepofte zoete aardappel toe.
Zaterdag: Salade van rijst met groene linzen, gepofte zoete aardappel, gebakken aubergine en zonnebloempitten met dressing van mirin, rijstazijn en sesamolie in de trein van Amsterdam naar Eindhoven. Glorieus.
June 3rd, 2015
Donderdag: pindasoep. Ik hoopte het eigenlijk voor twee dagen te maken want op vrijdag moet ik altijd vroeg weg. Maar ik had buiten de intense pindasoepliefde van mijn huisgenoot gerekend.
Vrijdag: kliekjes en tomaten-‘room’-soep (de room kwam in dit geval van meegepureerde witte bonen).
Zaterdag: Curry van spinazie met kikkererwten en wâldbeantsjes, met rijst + gedroogde abrikozen. Het geheel zag er zo geweldig cliché hennepchakragimseldynamisch uit dat ik er maar zonnebloempitten overheen heb gegooid om het plaatje helemaal af te maken.
Zondag: Macaroni met tomatensaus. Alleen was de tomatensaus in de praktijk linzensaus. Het restje was maandagavond ineens verdwenen, illustratief voor de levensverwachting van peulvruchten in dit huishouden.
Maandag: Meer spinaziecurry! En bloemkool-tomaatcurry! En rijst met pompoenpitten + rozijnen + komijn. Meer curry, meer beter.
Dinsdag: Bloemkool-tomaatcurry van gister met gewone en zoete aardappels uit de oven.
Woensdag: PANNENKOEKEN!
May 28th, 2015
Dit aten we de afgelopen dagen:
Donderdag: Aspergesoep, pizza’s met paprika, pesto en aubergine
Vrijdag: aardappels uit de oven met kerry, curry van bloemkool en ui met tomaat-kokossaus, gebakken tofu
Zaterdag: aspergesoep, aardappels uit de oven met knoflook en kruiden uit de tuin, snijbonen, en burgertjes van Amisa Organic mix
Zondag: stoofpotje van twee soorten linzen met gemengde groenten en rijst (twee soorten linzen, want de rode linzen waren op)
Maandag: tortilla’s met chili van kidneybonen en snijbonen en zo, guacamole, jeweet. Zak van 2,5 kilo rode linzen gekocht om mezelf te troosten voor het gruwelijke gebrek dat we zondag ervoeren.
Dinsdag: restjes stoofpotje van zondag (best wel veel eigenlijk) met gebakken aubergine en tomaatjes
Woensdag: macaroni met snotsaus, met in de saus koolrabi, snijbonen en ogenbonen. En komkommer en tomaat met hummus.
Dinsdag hadden we ook de eerste sla Uit Eigen Minimoestuin in de salade! Wel heel tof. Alle slakken eruit vissen was wat minder tof.
(Ik houd dit af en toe bij omdat het leuk is om later terug te lezen, en het stimuleert om niet 7x per week macaroni met ketchup te eten. Als je meer detail wilt over een specifiek ding: u vraagt, wij typen!)
May 24th, 2015
Meestal ben ik me er behoorlijk van bewust dat ik een van de weinige veganisten ben die de mensen om me heen in het wild tegenkomen, en gedraag ik me daar ook keurig naar (dat wil zeggen, ik probeer ‘normaal’ over te komen en niet te evangeliseren, want het is mijn overtuiging dat dat het beste evangeliseert). Soms heb ik daar geen zin in en ben ik gewoon mezelf.
Zo waren meneer Flexanist en ik gister bij een winkel waar je a) croissantjes krijgt als je op de goede tijd binnen komt lopen en b) heel veel geld uit kan geven aan dingen die je zowel van leer als van plastic kunt krijgen. Ik sloeg het aangeboden croissantje af met de opmerking “nee, dank, ik ben een moeilijke eter”. Dat scheelt namelijk nog vijf minuten aan “wil je dan misschien x, y of z?” (nee, nee, nee) en daar had ik op dat moment geen zin in, want ik was er om heel veel geld uit te geven aan dingen van plastic en niet om moeilijk te doen tegen aardige mensen.
“O, eet je glutenvrij?” was de reactie. Daarop antwoordde ik “Nee, ik ben veganist. En dol op gluten!” Men knikte begrijpend, einde gesprek, de croissantjes-mensen aten hun croissantjes en ik ging ondertussen naar dure plastic dingen kijken.
“WAT DOE JE NOU,” schreeuwde het veganistische mentale propagandaengeltje op mijn linkerschouder. “Je zegt dat veganisten moeilijke eters zijn! Dat zijn we helemaal niet! Je stimuleert een vooroordeel! Wat een gemiste kans!”
Hou je mond, veganistisch propagandaengeltje, dacht ik haar toe, en ging verder met kijken naar erg, erg mooie plastic dingen.
Korte tijd later waren de croissantjes-mensen uitgecroissant en hielp één van hen ons met het uitzoeken van dure dingen. Daarbij wees hij mij op een leren ding als potentieel beter alternatief voor het plastic ding wat ik op dat moment had uitgezocht. Ik wees dat vriendelijk af met de opmerking dat ik niet aan leer doe, want veganist. Vond hij prima. Hij at zelf ook niet zoveel vlees maar wel wild als hij op vakantie was in Afrika. Leuk om te weten.
Nadat hij iets voor ons elders in de winkel had gezocht, sprak deze omnivoor uiterst vrolijk: “Ik heb even aan een collega gevraagd wat het verschil is tussen vegetariërs en veganisten.”
“O,” zei ik, “melk en eieren en zo…”
“Nee,” zei hij, “het is dat vegetariërs hypocriet zijn en veganisten niet.”
Het veganistische propagandaengeltje op mijn linkerschouder deed de rest van de dag de macarena.
(Overigens is natuurlijk iedereen hypocriet, ook veganisten.)
May 22nd, 2015
Ik ging op vakantie en nam mee…
1 flexanist
2 borden
1 pannetje
(en drie fietsbroeken, een tent, een fiets en een kaart en zo.)
Onderweg aten wij
- Volkoren macaroni met linzen-groenten-tomatensaus (en sojabrokjes)
- Bulghur met aardappels en gegrilde groenten (en sojabrokjes)
- Heel veel heerlijke stevige Duitse boterhammen met Nederlandse pindakaas en komkommer (en geen sojabrokjes)
- Zoete aardappels en snijbonen met bulghur en abrikozen in kokosmelk-kerriesaus (o en met sojabrokjes)
- Macaroni met tomatensaus en gemengde blikgroenten (en sojabrokjes)
- Rijst met ‘Mexicaanse’ groenten, kidneybonen en tortillachips (en sojabrokjes)
- Falafel bij een falafelzaakje (zonder sojabrokjes)
- abjecte hoeveelheden havermout met rozijnen en pittenmix
- 2 kilo aan vijgen, dadels en abrikozen
- Bruine en ‘fruit’-keks van de Bever
- Chips
Sojabrokjes, of TVP, kun je krijgen bij de toko, natuurvoedingswinkel, en de groenteboer bij ons om de hoek (die heeft ze ook in kipfiletvorm). Met een zakje van 200 gram deden wij samen een hele week en dat is precies waarom we het meehadden: de lichtste en makkelijkste weg naar eiwit on the road. Het smaakt van zichzelf naar niks, maar ik had goede bouillonblokjes en van tevoren gemixte potjes kruiden mee, dus dat was geen probleem.
De laatste dagen hebben we grote einden gefietst en hadden we daarna minder tijd en energie om boodschappen te doen en te koken. Toen hebben we twee keer groenten uit blik gegeten. Dat vind ik niet lekker en of het qua voedingswaarde heel veel toevoegt weet ik ook niet, maar het was wel prettig om in tien minuten eten op tafel te hebben. De volgende keer moeten we maar gewoon wat meer tijd incalculeren voor de fourage.
Overigens waren die gegrilde groenten uit de zowel in Nederland als Duitsland goed gesorteerde diepvries van de Lidl, dus zoveel werk hebben we de andere dagen ook niet aan het koken gehad. En de spaghettisaus van de eerste dag was een blikje tomatenpuree en een blikje linzensoep met groenten van de Duitse biowinkel (met meegebrachte kruiden en knoflook).
Door zo een beetje slim dingen bij elkaar te gooien kun je heel makkelijk goed koken, maar dan moet je wel in een redelijk stedelijk gebied aan het fietsen zijn (en de biowinkels bestormen zodra je ze tegenkomt). Na 5 uur tegen een berg op fietsen had ik in elk geval niet zo’n zin meer om nog twee dorpen verder boodschappen te gaan doen.
Echt een aanrader vind ik het meenemen van dadels, abrikozen en vijgen als tussendoortje voor tijdens het fietsen. We hadden elke dag een zak vol in de stuurtas en het heeft menigmaal ons humeur en het tempo gered.
Mijn favoriete eetdagen waren de eerste keer macaroni, de zoete aardappels/snijbonen in kerriesaus en de aardappels en gegrilde groenten met bulghur. Niet geheel toevallig de maaltijden met de beste ingrediënten, denk ik.
Mijn uiteindelijke conclusie: veganistisch eten op fietsvakantie is niet vies, niet saai, niet moeilijk en niet duur.
January 3rd, 2015
Lang, lang geleden woonde ik op een prachtige zolderkamer met handige balken op voorhoofdhoogte en een micro-keukentje met tweepits elektrisch kookplaatje. Dat was niet de meest praktische opstelling. Toen ik bij de toko een magnetron-rijstkoker spotte voor het zelfs voor arme studenten acceptabele bedrag van 4 euro 95 was ik dus zeker bereid tot experimenteren.
Mijn rijstkoker ziet er ongeveer zo uit, maar dan met een geel deksel:
Magnetron-rijstkoker
Het is een doodeenvoudig enkelwandig plastic ding, het enige onverwachte is dat ‘ie ook een binnendeksel heeft dat een beetje als drukventiel werkt.
Mijn rijstkoker bleek in kortere tijd dan de ‘normale’ kooktijd erg lekkere rijst (/boekwijt/quinoa/amaranth/…) te produceren, en daarom is hij al twee keer meeverhuisd, ondanks de concurrentie van een vierpits gasstel.
Nu hadden we hier ten huize laatst een discussie over gasverbruik vs. elektriciteitsverbruik. Aardgas is niet hernieuwbaar en daarom per definitie niet duurzaam. Wij krijgen daarentegen stroom van een Nederlands windmolencollectief waarin we deelnemen, dus onze elektriciteit is zo groen als Kermit de Kikker. Moeten we dan niet op inductie gaan koken?
Ja, nee, ja, nee, ja, uhm… we hebben besloten ons gasfornuis nog niet weg te doen. Maar bij deze zoektocht ontdekten we wel dat magnetronkoken puur in kilowattuur-per-maaltijd het efficiënst is, met name door de tijdswinst. En aangezien wij niet alleen ecozonnestraalhippies zijn maar ook behoorlijk bèta vinden we dat leuk (en zijn we immuun voor hysterie over ‘straling’, ook handig in deze context).
Als eerste experiment heb ik macaroni met boontjes gekookt in de rijstkoker. Dat was in 8 minuten klaar (kooktijd macaroni: 9 minuten, en dat is exclusief water aan de kook brengen) en was gewoon hartstikke lekker. Succes!
Nu hebben we op de hilarische webshop http://www.ideascomfort.nl/ nog twee magnetron-kook-gadgets besteld, een ‘stoofpan’ (voor de schier eindeloze hoeveelheden linzen- en erwtensoep) en een groente/aardappelstomer. Gewoon om te zien of het werkt, lekker wordt, handig is. Ik ben benieuwd. FOR SCIENCE!
(In een van de studenthokjes van het natuurkundegebouw stond een magnetron met ‘alleen voor voedsel, geen experimenten’. Dat gaf blijk van weinig inzicht in de kook-capaciteiten van mijn medestudenten.)
November 19th, 2014
Als out-and-proud vega is de meestgestelde vraag nog altijd: WAT EET JE DAN WÉL?
O en is gluten een plant? (spoilers: ja.)
Dit allemaal dubbel als je bij iemand gaat eten. Er zijn mensen, van bovengemiddelde intelligentie, die je zo’n beetje een complete gealfabetiseerde lijst met synoniemen en kruisverwijzingen moet geven om te zorgen dat ze ook niet met garnalen aan komen zetten (winnaar in deze categorie is mijn overigens erg lieve tante met haar kipsalade, want kip is immers vlees noch vis en ook geen zuivel).
En er zijn mensen die zonder enige verdere instructie dan “beest en zo niet okee, plantjes wel okee” de kokosmelk ter hand nemen en een driesterrenmenu inclusief toetje in elkaar draaien.
Mijn ‘voeder een vega’-reeks heb ik destijds verzonnen voor precies deze situatie. Mensen die mij kennen kennen een veganist, en als ze me ooit langer dan een half uur achter elkaar hebben gezien kennen ze een veganist met honger, ja. Mochten ze de neiging hebben om eten in mij te stoppen, dan kan ik eenvoudig verwijzen naar alle informatie.
Wat wel blijft is dat voor niet-veganisten het vaak nogal wat organisatie vergt om de vega te voederen. Vaak komt dat nog bovenop de organisatie van het geheel waar de vega onderdeel van uitmaakt. En regelmatig heeft de organisator er niet zelf voor gekozen om de plantaardige voedingsuitdaging aan te gaan, maar is de vega een deel van een package deal. Wat mag je op zo’n moment vragen van een persoon? Ik vind het lastig. Heb ik recht op ‘Anna-proof’ eten? Moet ik gewoon altijd een gevuld bakje meenemen? Mag ik vragen of ze alsjeblieft niet met gigantische stukken dood beest gaan zwaaien? Argh. Kom er maar in, moraalpolitie.
September 4th, 2014
Ik ben intussen lang genoeg veganist om me niet meer in concreto te herinneren hoe het leven als vegetariër eruitzag. Kerstdiners, zeezeiltochten, housewarmings met 40 mee-etende gasten en de dagelijkse lunchsalade, geen probleem.
Maar dan: de fietstrip.
Ter ere van mijn verjaardag en ons zoveeljarig samenzijn gingen mijn omnivoor en ik een weekendje fietsen: vrijdag de wonderschone (echt) knooppuntenroute, zaterdag een dagje cultuur, en zondag langs de ook wel aardige maar vooral snelle directe route weer naar huis, zodat we nog een middag overhadden om weer voor te bereiden op de werkweek. Tussendoor sliepen we op een boerderijcamping.
Het beviel fantastisch en we gaan het veel, veel vaker doen. Alleen wil je ook nog wat budget overhouden voor de rest van je sociale leven en is het hypotheektechnisch niet zo handig om twee keer per weekend uit eten te gaan. Dus! Koken on the road, lees voor ‘road’ in de praktijk ‘weiland’ of ‘grondzeil’, maar dat klinkt minder rock ‘n roll.
De driedubbele uitdaging is deze:
- Wij eten slechts plantjes.
- Wij zijn redelijk reusachtig.
- O en of het ook minstens medium gezond kan maar wel echt lekker en ook goedkoop, gaarne.
Punt 1 is geen nieuws en de implicaties lijken me ook wel duidelijk. Punt 2 is een interessante. Meneer Omnivoor en ik wegen samen 155 kilo en als hij rechtopstaat en ik op zijn hoofd sta krijgt hij een zere nek en breek ik waarschijnlijk wat op weg naar beneden, in elk geval, gemiddeld zijn we 1.97 meter lang. Dat betekent: extra lange matjes, extra lange slaapzakken, extra lange tent, extra lange kleren, extra grote pannen, extra supermega GEEN ruimte over in de tassen.
(En je fietstassen goed afstellen zodat je er niet elke keer tegenaan schopt met je grote poten, maar dat is voor het eten niet relevant.)
Nu moet ik dus recepten gaan vinden of verzinnen die je na 60 tot 100 kilometer in een half uurtje op je eenpits brandertje in elkaar michelinstert en tot die tijd geen ruimte innemen en ook niks wegen.
Wat hier niet ondervalt: zakjes gevriesdroogde maaltijden, want duur, saai, veel afval, en in welk universum is 1200 calorieen een maaltijd voor 2 personen? Smurfenland?
Wat hier WEL ondervalt: uhm.
Daar zit hem dus het probleem.
Wordt vervolgd, hoop ik.
November 30th, 2012
Deze week was meneer Omnivoor drie avonden weg, wat betekende dat ik me uit kon leven met dingen die hij “een beetje erg veganistisch” noemt (hetgeen makkelijk te fixen is met pindasaus, maar daar heb ik niet altijd zin in). Verder moesten de restjes van een feestje worden verwerkt: de chili (voor 20 man) was schoon op, maar er was nog flink wat hummus en tapenade. En kazen, trouwens, want mijn moeder is een natuurkracht en als zij vindt dat er kaas moet komen komt er kaas.
Woensdag: Linzensoep, brood, tapenade, hummus
Donderdag: Rijst met olijven, paddestoelen en groene linzen (en een restje soep)
Vrijdag: gebakken aardappels, falafel en tuinboontjes
Zaterdag: “Pasta uit de oven” (lasagne met macaroni ipv bladen. Tip: doe hummus door de tomatensaus.)
Zondag: Kikkererwten/spinaziecurry (uit Vegan with a Vengeance, ik probeer elke week iets nieuws te koken)
Maandag: risotto
Dinsdag: pompoensoep met brood, tapenade, en rare kaas voor meneer Omnivoor
Woensdag: Restjes van de curry
Donderdag: Aardappeltjes uit de oven, rodekool met appel en gember, seitanworstjes met olijf en tomaat, kikkererwtenjus (uit Vegan with a Vengeance)
Vrijdag: Rijst met eekhoorntjesbrood, spinazie, kikkererwten en kikkererwtenjus (die gaat nog wel eens langskomen want ik maakte per ongeluk een liter).
Ik had deze week mijn laatste dag (avond) als docent op het huiswerkinstituut. Vanaf volgende week werk ik als programmeur bij een IT-bedrijf. Mijn eerste negen-tot-half-zes-baan! Ik ben benieuwd wat dit voor onze kook- en eetgewoonten gaat betekenen want, zoals mijn omnivoor laatst tegen een vriend zei: “Het is goed in evenwicht, de ene keer kookt Anna, de andere keer ook.” Dat gaat een stuk lastiger als je niet meer om drie uur pas op je werk hoeft te zijn. Aan de andere kant, het is vast makkelijker als je niet om negen uur pas terug bent. We gaan het meemaken.