In het wild
Meestal ben ik me er behoorlijk van bewust dat ik een van de weinige veganisten ben die de mensen om me heen in het wild tegenkomen, en gedraag ik me daar ook keurig naar (dat wil zeggen, ik probeer ‘normaal’ over te komen en niet te evangeliseren, want het is mijn overtuiging dat dat het beste evangeliseert). Soms heb ik daar geen zin in en ben ik gewoon mezelf.
Zo waren meneer Flexanist en ik gister bij een winkel waar je a) croissantjes krijgt als je op de goede tijd binnen komt lopen en b) heel veel geld uit kan geven aan dingen die je zowel van leer als van plastic kunt krijgen. Ik sloeg het aangeboden croissantje af met de opmerking “nee, dank, ik ben een moeilijke eter”. Dat scheelt namelijk nog vijf minuten aan “wil je dan misschien x, y of z?” (nee, nee, nee) en daar had ik op dat moment geen zin in, want ik was er om heel veel geld uit te geven aan dingen van plastic en niet om moeilijk te doen tegen aardige mensen.
“O, eet je glutenvrij?” was de reactie. Daarop antwoordde ik “Nee, ik ben veganist. En dol op gluten!” Men knikte begrijpend, einde gesprek, de croissantjes-mensen aten hun croissantjes en ik ging ondertussen naar dure plastic dingen kijken.
“WAT DOE JE NOU,” schreeuwde het veganistische mentale propagandaengeltje op mijn linkerschouder. “Je zegt dat veganisten moeilijke eters zijn! Dat zijn we helemaal niet! Je stimuleert een vooroordeel! Wat een gemiste kans!”
Hou je mond, veganistisch propagandaengeltje, dacht ik haar toe, en ging verder met kijken naar erg, erg mooie plastic dingen.
Korte tijd later waren de croissantjes-mensen uitgecroissant en hielp één van hen ons met het uitzoeken van dure dingen. Daarbij wees hij mij op een leren ding als potentieel beter alternatief voor het plastic ding wat ik op dat moment had uitgezocht. Ik wees dat vriendelijk af met de opmerking dat ik niet aan leer doe, want veganist. Vond hij prima. Hij at zelf ook niet zoveel vlees maar wel wild als hij op vakantie was in Afrika. Leuk om te weten.
Nadat hij iets voor ons elders in de winkel had gezocht, sprak deze omnivoor uiterst vrolijk: “Ik heb even aan een collega gevraagd wat het verschil is tussen vegetariërs en veganisten.”
“O,” zei ik, “melk en eieren en zo…”
“Nee,” zei hij, “het is dat vegetariërs hypocriet zijn en veganisten niet.”
Het veganistische propagandaengeltje op mijn linkerschouder deed de rest van de dag de macarena.
(Overigens is natuurlijk iedereen hypocriet, ook veganisten.)